ବୃଦ୍ଧ

ବୃଦ୍ଧ ଶବ୍ଦ ଅର୍ଥ ଜ୍ଞାନୀ ଜ୍ଞାନ ଯହିଁ ଠୁଳ

ସମାଜ ସମୃଦ୍ଧ କରେ ଜ୍ଞାନ ଅବିରଳ ।

ସେ ଜ୍ଞାନକୁ କାର୍ଯ୍ୟାନ୍ବିତ କରଇ ଯୌବନ

କାର୍ଯ୍ୟ ସମାପନାଧାରେ ଅରଜଇ ଜ୍ଞାନ ।

ବାଳୁତ କିଶୋର ସାଜେ କିଶୋର ଯୁବକ

ଯୁବକ ବୃଦ୍ଧତ୍ବ ଛୁଇଁ ବଢାଏ ବିବେକ ।

ଏଇତ ଧାରାବାହିକ ସାମାଜିକ ନ୍ୟାୟ

ଅନୁଚିତ, ବୁଢା ବୋଲି ବ୍ୟକ୍ତି ହେବ ହେୟ ।

ବୁଢା ଶବ୍ଦାର୍ଥ ଗରିମା ଗଭୀରତା ଚିନ୍ତି

ସମାଜ ସମର୍ପି ଅଛି ଯେ' ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ।

ବ୍ୟକ୍ତି ହେଉ ଜୀବ ହେଉ ପ୍ରକୃତି ପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ

ଆୟୁଷ ଚତୁର୍ଥତାରେ ଏଇ ଶବ୍ଦ ବ୍ୟାପ୍ତ ।

ଯଦି କେଉଁ ସ୍ଥିତି ଆଳେ ଏ ଶବ୍ଦ ଗରିମା

କ୍ଷୁର୍ଣ୍ଣ ହୁଏ, ଭାବ ହୁଏ ସମାଜେ କାଳିମା ।

ଜ୍ଞାନୀ ଯିଏ ବୁଢା ସିଏ ନ ହେଉ ବୟସ

ଯେଉଁ ଜ୍ଞାନେ ସମୃଦ୍ଧଇ ସମାଜର ଅଂଶ ।

ଶିଥିଳ ଇନ୍ଦ୍ରି, ଲୋଳିତ ଚର୍ମ ପଛେ ହେଉ

ପକ୍ବକେଶେ ବୟସ୍କତା ଝଳି ରୂପ ପାଉ ।

ସାମାଜିକ ସଂଗଠନେ ନାହିଁ ଯୋଗଦାନ

ସେଠି ବୁଢା ଶବ୍ଦ ଆଖ୍ୟା ହୁଏ ଅକାରଣ ।

ଥାଉ ବାଳୁତ, କିଶୋର ଅବା ଯଉବନେ

ସମ୍ପୃକ୍ତ କେ' ଯଦି ସୁ-ସମାଜ ସଂଗଠନେ ।

ଜ୍ଞାନେ ପରିପକ୍ବ କରୁଥାଏ ଯେ ବିଚାର

ବୃଦ୍ଧ ଶବ୍ଦ ପାଇବାକୁ ସିଏ ହକଦାର ।

ଜ୍ଞାନ ନୁହଁଇ ସୀମିତ ଖାଲି ବିଦ୍ୟାଳୟେ

ବିଦ୍ୟାଳୟେ ରୁହେ ପରିମାର୍ଜିତ ପର୍ଯ୍ୟାୟେ ।

ସେଠି ଏକାଧାରେ ମିଳେ ବହୁ ଜ୍ଞାନ ଉତ୍ସ

ସାମାଜିକ ମାନଦଣ୍ଡ କରିବାକୁ ଉଚ୍ଚ ।

ଲାଭ କିବା ନୋହିଲେ ସେ ଜ୍ଞାନ ରୂପବନ୍ତ

ଅଥବା ରହିଲେ ଖାଲି ସ୍ବାର୍ଥରେ ବିର୍ଲିପ୍ତ ।

ସମାଜ ନ ପାଏ ଯଦି ତୀବ୍ର ବିକିରଣ

ଭେଣ୍ଡି ମୂଲ୍ୟେ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ବିକ୍ରୀ ହେବ ପ୍ରକରଣ ।

ବୃଦ୍ଧ ଆଖ୍ୟା ସେଠି ନ ପାଇବ ଭବ୍ୟ ରୂପ

ଅଛନ୍ତି ବିଦ୍ବାନ ଏଇ ରୂପେ ତ ଅମାପ ।

ବିଦ୍ୟାଳୟ ପରିସରେ ଯେ'ରଖିନି ପାଦ

ତାଙ୍କୁ ଅଜ୍ଞାନୀ କହିବା ଅବିବେକବାଦ ।

ସୀମାହୀନ ଜ୍ଞାନେ ନାହିଁ କୂଳ କି କିନାରା

ଧରେ ଖାଲି ଉଚିତ ବା ଅନୁଚିତ ଧାରା ।

ଯାହା ସାମାଜିକ ତାହା ଉଚିତ ବୋଲାଏ

ଅସାମାଜିକ ଜ୍ଞାନ ହିଁ ଅନୁଚିତ ହୁଏ ।

ସେ ବୟସ୍କ, ବିଦ୍ୟାଳୟୁ ନ ଆହରି ଜ୍ଞାନ

ସମାଜରୁ ପାଉଥାଏ ବୃଦ୍ଧତ୍ବ ଆସନ ।

ଅନ୍ତତଃରେ ଜୀବନର ଅତିକ୍ରମଣରେ

ଜୀବନ ପର୍ଯ୍ୟାୟ ଠୁଳ ଅଛି ତା ଜ୍ଞାନରେ ।

ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା, ଭକ୍ତି, ପ୍ରୀତି, ଆଚାର, ବିଚାର

ପରିପକ୍ବ କରିଛି ତ ଏ ଜ୍ଞାନ ଆଧାର ।

ବାଣ୍ଟୁଛି ତ ସେଇ ଜ୍ଞାନ ନିଜ ପରିସରେ

ଭରସୁଛି ନବ ପିଢି ସେ ଜ୍ଞାନ ଆଧାରେ ।

ଏଣୁ ଉପଯୁକ୍ତ ସିଏ ବୃଦ୍ଧ ଶବ୍ଦ ପାଇଁ

ତେଣୁ ସମାଜ ଏ ଶବ୍ଦ ବୟସ୍କେ ଦିଅଇ ।

ବଟ ବୃକ୍ଷ ବୟସ୍କରେ ବହୁ ଜାଗା ଛାଏ

ବହୁତ ଜୀବେ ଶିଥିଳ ଶାନ୍ତି ଛାୟା ଦିଏ ।

ବହୁ ଜୀବେ ଦିଏ ଆଶ୍ରା ଦିଏ ଖାଦ୍ୟ ଦାନ

ତାର ବୟସ୍କତା ପାଇବ କି ହେୟ ଜ୍ଞାନ ?

ସେ ପର୍ଯ୍ୟାୟେ ଘୃତର ଯେ ଔଷଧୀୟ ଗୁଣ

ବୟସ୍କେ ସାଜଇ ତାହା ଅମୃତ ସମାନ ।

ବୟସ୍କ ସୂଚାଏ ଜୀବନଟା ଝକମକି

ସର୍ବ ଆଶା ସର୍ବ ଅହଂ ରହିଯିବ ବାକି ।

ଶାରୀରିକ ବଳେ ସିନା କ୍ଷୀଣ ଏ ବୟସ୍କ

ଶିକ୍ଷାଦିଏ ସଦା ଜୀବନର ମାନସାଙ୍କ ।

ହେ ତିନି ଅବସ୍ଥା ମୋର ଲେଖନୀ ସୂଚାଏ

ହୀନଭାବ ରଖିବନି ବୟସ୍କେ କେବେହେଁ ।

ସତ୍ୟ ଦିନେ ତୁମେ ଛୁଇଁବ ଏ ସୀମାରେଖା

ରଖ ନୀତି ନ କରିବ ବୃଦ୍ଧତ୍ବେ ଉପେକ୍ଷା ।

ସେଦିନ କେଶରୀ ଆଜି ବଳେ ଅଛି ଥକି

ଜ୍ଞାନେ ସେଯେ ହିମାଳୟ ପାରୁଛ କି ଲକ୍ଷି ।

ତାକୁ ହୀନ ବୋଲି ଭାବୁଥାଏ ଯେ ନିର୍ବୋଧ

ଲକ୍ଷଗୁଣ ଥାଉ ତା'ର ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ବୋଧ ।

ମୋ ଲେଖନୀ ନମେ ପ୍ରତି ବୟସ୍କ ଚରଣେ

ସମାଜର ସଂସ୍ଥାପକ ବୋଲି ଏ' କାରଣେ ।