ଶ୍ରୀ ଲେଖା

ପୁରୀ ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ସେ ପ୍ରାଚ୍ୟ ବେଳାଭୂମି

    ନୀଳ ସାଗରର ତୀରେ ।

ସେଦିନ ର ସେଇ    ମଧୁର ମୁହୂର୍ତ୍ତ

    ଅଭୁଲା ମୋ'ସ୍ମୃତି ଧାରେ ।।

ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟେ ଭସା ମେଘ ସାଥେ

    ସାଗର ନୀଳ ଲହରୀ ।

ମିଳନ ମୁହୂର୍ତ୍ତ      ସୁଗମ ସଙ୍ଗୀତ

    ଗାଉଥିଲା ମନ ଭରି ।।

ଛୁରିଅନା ଛାଇ     ହସି ଉଠୁଥିଲା

    କଅଁଳ ସୁରୁଜ ଦେଖି ।

ବୈଶାଖୀ ବକ୍ଷ ବି   ମାତି ଉଠୁଥିଲା

   ହେବାକୁ ସାଥିର ସାକ୍ଷୀ ।।

ପ୍ରକୃତିର ସେଇ    ମିଠା ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

   ଜଣେ କିଏ ନୀଳ ପରୀ ।

ଉଭା ହେଲା ଆସି ମୋ'ଆଖି ଆଗରେ

   ବସିଥିଲି ମନ ମାରି ।।

ଆଖିରେ ତାହାରି ଆପଣାର ବୋଧ

   ଓଠରେ ନୀରବ ଗୀତି ।

ସେ ଗୀତିରେ ଥିଲା ନୀରବର ଝଡ଼

   ଦରଦ ବାଣ୍ଟିବା ରୀତି ।।

କିଏ ଜାଣିଥିଲା ସେ କେଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତ

  ମୋ'ପାଇଁ ହେଲା ନିଗୁଢ଼ ।

କିଏ ଭାବିଥିଲା ନୀରବେ ନୀରବେ

  ତା'ପ୍ରୀତି ମୋ'ପାଇଁ ସିଦ୍ଧ ।।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଥିଲା ମୋ'ମନର ଦରଦ

   ହୃଦୟର ତିକ୍ତ ଜ୍ୱାଳା ।

ବୁଝି ପାରୁଥିଲା  ଅନୁଭବ କଲା

   ତଥାପି ନୀରବିଥିଲା ।।

ଦେଖିଲି ସେ ଜଣେ ଅମାୟିକ ସତ୍ୟ

   ମିଥ୍ୟାର ଏ ସହରରେ ।

ଦୁଃଖ ଚାପିଦେଲି  ସୁଖକୁ ବାଣ୍ଟିଲି

   ମଧୁ ମିଳନ ଆଶାରେ ।।

ଫଗୁଣ ନ ଥାଇ   ବସନ୍ତ ଆସିଲା

   ମୃଦୁ ମଳୟ ବହିଲା ।

ସାଗର ହସିଲା   ବଉଦ ନାଚିଲା

  ମନ୍ଦିରେ ଶଙ୍ଖ ଶୁଭିଲା ।।

ସାଥି ଯଦି ଜାଣେ ସାଥିର ବେଦନା

   ସେ ସିନା ଜୀବନ ସାଥି !

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ରୀତିରେ

   ପର ହୋଇଯାଏ ପ୍ରୀତି ।।

ନୀରବ ରହିଲା  ତା'ଆଖି ବାଣ୍ଟିଲା

    ଅନେକ ସୁଖ ସପନ ।

ସପନ ନୁହେଁ ସେ ଜୀବନର ବ୍ୟାଖ୍ୟା

  ଉଭୟେ ସେଥିରେ ଲୀନ ।।

ତାଆରି ମନର   ମିଠା ମହକରେ

   ମୋ'ଅଗଣା ହସୁଥିଲା ।

ମନ ଆଇନାରେ  ଚିତ୍ରପଟ ତା'ର

   ଚିତ୍ରଲେଖା ରୂପ ନେଲା ।।

ସେଇ ଚିତ୍ରଲେଖା ମୋ'ଭାଗ୍ୟ ଶ୍ରୀଲେଖା

     ଭବ୍ୟ ବଧୁ ନିରୂପମା ।

ଭାଗ୍ୟ ଖାଲି ନୁହେଁ  ପ୍ରିୟା ପୁଣ୍ୟଶ୍ଲୋକ

    ରୂପରେ ସେ ଅନୁପମା ।।