ବୋଉର ସ୍ମୃତି

ଅବିରଳ ପୁଣ୍ୟତୋୟା ମନ୍ଦାକିନୀ ବାରି

ମାଆ ମୋର ସର୍ବଂସହା ଧରଣୀଠୁ ଭାରି ,

ଯୁଗ ଯୁଗ ଗାଇ ହେଲେ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ଗୁଣ

କିଏ ଏଠି ଦେହଧାରୀ ଶୁଝିଛି ତା' ଋଣ ?

ଝୁରୁଅଛି ଭାରି ଆଜି ମୋ ବୋଉର କଥା

ନାହିଁ ସିନା ପାଶେ ମୋର ନଇଁଯାଏ ମଥା ,

କେତେ କଷ୍ଟ ସହିଥିଲା ଆମକୁ ସେ ପାଳି

ସ୍ବପ୍ନ ପରି ଲାଗେ ସବୁ ଏବେ ଭାଳି ଭାଳି ।

ବାଡିପଟ ବାରଣ୍ଡାରେ ଗୁମ୍ ସୁମ୍ ବସି

ଟାଙ୍ଗରା ସେ ମୁଣ୍ଡଟାରେ ହାତ ଘଷି ଘଷି ,

ଆଖିକି ତରାଟି ଟିକେ ଏଣେତେଣେ ଚାହିଁ

ଦେଖୁଥାନ୍ତି ଚଢେଇଟେ ଥିଲା ଗଲା କାହିଁ ।

ସକାଳର ଝାପ୍ସା ଝାପ୍ସା ଛାଇ ଆଲୁଅରେ

ଏବେ ବସିଥିଲା ଆଣି ଚାଉଳ ଥୁଅରେ ,

ଏତେ କହି ବାପା ଆମ ହେଉ ହେଉ ଠିଆ

ବୋଉ ଆଣି ବାଢ଼ି କହେ କିପାଇଁ ଛାନିଆ !

ଏହିକ୍ଷଣି ସଜାଡ଼ି ସେ ଆମ ବାସି ଶେଯ

ଥୋଇଗଲା ଗୁହାଳରେ କୁଣ୍ଡାପାଣି ପେଜ ,

ସାରିଲାଣି ନିଜ କାମ ଅନ୍ଧାରୁ ଯେ ଆହା

ଚୁଲି ଲଗାଇଲେ ହବ ଡିକାସିନି ଚାହା ।

ଘୋଟଣା ବି ବଢାହେବ ରନ୍ଧା ଗଲେ ସରି

ବିଲକୁ ହଳିଆ ଯିବେ ସାଥେ ସାଥେ ଧରି ,

ପିଲାଏ ଖାଇଲେ ଗଣ୍ଡେ ପାଠପଢି ଯିବେ

ତରବର ନହେଲେ କି ଅପେକ୍ଷାରେ ଥିବେ !

ଯେଝା କାମ ବାହାନାରେ ସଭିଏଁ ତ ବ୍ୟସ୍ତ

ସୀମାବଦ୍ଧ ପରିଧିରେ ଦାୟିତ୍ୱ ଯେ ନ୍ୟସ୍ତ ,

ମନ ଯେତେ ବୁଝେନାହିଁ କିଏ ବି ତାହାର

କେବେ ହେଲେ ଫୁରସତ ହୁଏନା ବାହାର ।

କରିନାହିଁ ବ୍ୟସ୍ତତାରେ ନିଜ ପାଇଁ ଶୋକ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଞ୍ଜାଇ ସେ ଭୁଲିଯାଏ ଭୋକ ,

ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ କରେଇ ସେ ଆମକୁ ଆଦରେ

ପିନ୍ଧେନି ଚପଲ ହଳେ ପୁଙ୍ଗୁଳା ପାଦରେ ।

ରୋଗ ଶୋକ କହିବାକୁ ଖୋଲିନାହିଁ ମୁହଁ

ପିଲାଙ୍କ କଷ୍ଟରେ ଯାହା ଉଛୁଳେ ତା ଲୁହ ,

ଗୁପ୍ତ ଗଙ୍ଗା ଥିଲେ ଥିବ ବେନି ଆଖି ତଳେ

ଜମାଟ ବରଫ ପରି କେବେ ବି ନଗଳେ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା