ପ୍ରତିବିମ୍ବ

ମନ କାନ୍ଭାସରେ ସାଇତା ଚିତ୍ରଟି

ଆଗଭଳି ଚମକୁଛି

କେମିତି ଜାଣିବି ଝଡ଼ର ଝଟକା

କିଏବା ଦେଇଛି ପୋଛି ।

ଭଲ ଥାଉ ଏଇ ମୁକୁଳା ଆକାଶ

ଅସୁମାରୀ ନୀରବତା

ପରସ୍ତ ପରସ୍ତ ଅଭିମାନ ମୋର

ହାଲକାଏ ଆବିଳତା ।

ଜ୍ୱଳନର ବ୍ୟଥା ହିସାବ କରିନି

ଅନାବିଳ ହୃଦୟରେ

ସମ୍ଭାଳି ନେଇଛି ଅଧା ଶୋଷ ମୋର

ଅଳ୍ପ ଅଳ୍ପ ନିଦାଘରେ ।

ଗୋଧୂଳି ରଙ୍ଗର ତୁମ ଛାଇ ଯେବେ

ଦୈର୍ଘ୍ୟ ପ୍ରସ୍ଥ ଖୋଜୁଥିଲା

ରଫ୍ଖାତାର ପୃଷ୍ଠା ଲେଉଟାଇ

ସବୁକିଛି ବଦଳିଲା ।

ମୋହାଛନ୍ନ ଏକ ବିସ୍ତୃତି ଶବ୍ବରେ

ତମେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ମୋର

ଲୋଡୁଥିବି ଆଜି ସଂକଳ୍ପର ରେଣୁ

ପରିଚୟ ଯେତେ ତା'ର ।

ବୁକୁର ପରଶ ପୋଛି ପାରେନାହିଁ

ଅନାବିଳ ନୀରବତା

ଟିକିଏ ତ ଏଇ ଅଭିମାନ ଅଛି

ଅସୁମାରୀ ନୀରବତା ।

ଅପ୍ରାପ୍ୟ,ଅଦୃଶ୍ୟ କେଉଁ ମୂର୍ଛନାର

ଅକୁଣ୍ଠିତ ପ୍ରାଣ ମୋର

ଏତେ ଅପୂର୍ଣ୍ଣତା ନିଶା ଭରିଦିଏ

ଜୀବନ କୁ ବାରମ୍ବାର ।

ନୀଳ ଦରିଆର ସ୍ୱଛଜଳ ପରି

ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମଟି ମୋର

ଏତେ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ବତାର ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ

ଦିଶଇ କେତେ ସୁନ୍ଦର ।

କଢ଼ଟିଏ ଫୁଟେ ସୁଖ ପାଇବାକୁ

ବୁଝେନା ଅନ୍ଧାର ରାତି

ଆଜିର ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ କାଲିକୁ ଆସିବ

ତମେ ଥିବ ମୋର ସାଥି ।

ଜୀବନ ଏମିତି କାଉଁଳିଆ ଖରା

କାକର ଟୋପାଟେ ପରି

ନିତି ଫୁଟୁ ଥିବ ସଂପର୍କର ଫୁଲ

ନଥାଏ କଳନା କରି ।

ଅଝଟ ଏ ସ୍ମୁତି ଜନ୍ମଜନ୍ମ ପାଇଁ

ସାଇତା ହୋଇବ ରହି

କେମିତି କରିବି ତୁମକୁ ଯେ ପର

ଜୀବନ ଯାଇଛ ନେଇ ।

ତୁଠ ପଥରର ଶିଉଳି ମୁଁ ନୁହେଁ

କୁଳୁକୁଳୁ ନଈ ପାଣି

ପାଦ ରଖିଦେବ ସେ କୂଳରେ ତମେ

ଧୋଇ ଦେବି ଜାଣିଜାଣି ।

ନିର୍ଜନ ରାସ୍ତାରେ କିଛି ଅବଶୋଷ

କିଛି ପୁଣି ଇସ୍ତାହାର

ଇଚ୍ଛା ଅନିଛାରେ ଆତ୍ମଗ୍ଳାନି ଜ୍ୱ।ଳା

ବାକି ରହେ ଜୀବନର ।

ବିଚିତ୍ର ବିଭେଦ ଜୀବନ ପ୍ରବାହ

ଅଫୁରନ୍ତ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ

ସଂସାରର ସ୍ୱପ୍ନ ଅସମାପ୍ତ ଗଦ୍ୟ

ବ୍ୟର୍ଥ ମରିଚିକା ମନ ।

ପୁଳାପୁଳା ଭାସେ କଳାବାଦଲଟା

ବିନା ମଳୟରେ ଖାଲି

ପତଙ୍ଗଟେ ହୋଇ ଝାସି ଦେବି କେବେ

ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଜନ୍ମ ନେଲି ।

ସୌରଭ ନ ଥାଇ ମଉଳା ଫୁଲଟି

ଝରି ପଡେ ଅକାଳରେ

ପୂର୍ଣ୍ୟ ଅସମାପ୍ତ ଗଦ୍ୟ ନା ମୁଁ ପଦ୍ୟ

ହୃଦ ସନ୍ତାପିତ କରେ ।

ଅନିତା ରାୟ

ଭୁବନେଶ୍ୱର