ମାଆ

ଓଠ ଖୋଲୁ ଖୋଲୁ ଆପେ ଝରିଯାଏ

ସୁନ୍ଦର ଶବ୍ଦଟେ ମା'

ଉଚ୍ଚାରଣ ହୁଏ ସାଥେ ସାଥେ ତାର

ଆଉ ଏକ ଶବ୍ଦ ଆ !

ମାଆ ବୋଲି ଥରେ ଡାକିଦେଲେ ପରା

ମିଳଇ ସକଳ ସୁଖ

ଅବିଳମ୍ବେ ପାଶେ ଧାଇଁ ସିଏ ଆସେ

ହୋଇ ହସ ହସ ମୁଖ ।

ଶାଢ଼ୀ ପଣତରେ ମୁହଁ ପୋଛି ଦେଇ

କୋଳେଇ ନିଅଇ ଖରେ

ଗାଲେ ଚୁମା ଦେଇ ପ୍ରବୋଧଇ ଆସି

ଅତୀବ ମମତା ଭରେ ।

ଦେହରୁ ଆମର ଧୂଳି ଝାଡି ପୁଣି

ଆଉଁଷି ଦିଏ ସେ ମୁହଁ

କାନ୍ଦୁଥିଲେ ଆମେ ଧନ ଧନ କହି

ପୋଛିଦିଏ ଆଖି ଲୁହ ।

ନୁଖୁରା ବାଳରେ ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଆଣି

ଲଗାଇ ଦିଏ ସେ ତେଲ

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ନାନା ବାୟା ଗୀତ

ଗାଇ କରୁଥାଏ ଗେଲ ।

ଉଚିତ ବେଳରେ ଗାଧୋଇ ଆମକୁ

ହେଉଥିବ ବୋଲି ଭୋକ

କୋଳରେ ବସାଇ ଖୁଆଇ ପିଆଇ

ହରିନିଏ ସବୁ ଶୋକ ।

ଲାଳନ ପାଳନ କରି ଯେ ଆମକୁ

ଭୂଇଁରେ କରିଛି ଠିଆ

ଟଳମଳ ହୋଇ ଖସିଗଲେ ପାଦ

ଥରି ଉଠେ ତାର ହିଆ ।

ଜାମାଟେ ପିନ୍ଧାଇ ସଜବାଜ କରି

କଜଳ ଲଗାଇ ଦିଏ

ପିଲାକୁ ତାହାର ଖଳ ଦୃଷ୍ଟି କେବେ

ନପକାଉ ବୋଲି କିଏ ।

ମାଟି ଖେଳୁଖେଳୁ ଛଡାଇ ନିଅଇ

ମୁଠାରୁ ଧୂଳି କି ବାଲି

କେଡେ ଯତନରେ ହାତ ଧରି ଧରି

ଶିଖାଇ ପାରିଛି ଚାଲି ।

ଭଲ ଆଉ ମନ୍ଦ ଚିହ୍ନାଇ ଆମକୁ

ଛୋଟରୁ କରି ସେ ବଡ଼

ଅକ୍ଷର ଚିହ୍ନାଇ ଘୋଷିବା ଶିଖାଇ

ପାଖେ ବସି କହେ ପଢ଼ ।

ମାଆ ଆମ ଶିରେ ହାତ ରଖି ଯେବେ

ଆଶିଷ ଦିଅଇ ଢାଳି

ଜୀବନରେ ଯାହା ବାଧାବିଘ୍ନ ଆସେ

ସହଜରେ ପାରୁ ଟାଳି ।

ମାଆର ଯତନେ ରୋଗ ଶୋକ ଭୁଲି

ଥାଉ ଆମେ ନିରାମୟ

ମାଆର ପଣତେ ଆଶରା ମିଳିଲେ

ନଥାଏ ବି କିଛି ଭୟ ।

ପ୍ରଥମ ଗୁରୁ ସେ ପ୍ରଥମ ଈଶ୍ବର

ଭକ୍ତି ରଖିଥିଲେ ତିଳେ

ସରସ ସୁନ୍ଦର ହୁଅଇ ଜୀବନ

ଶକ୍ତି ନିରବଧି ମିଳେ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା