ମୋତେ ନପାରିବ ଭୁଲି

ମୋ ପରେ ଏ ପୁରେ ପରଶି କବିତା

ହରଷେ କିଏ ରେ ଚୋଷିବ ଯୋଷିତା !

ମୋତେ କେବେ ତୁମେ ନ ପାରିବ ଭୁଲି;

ଖୋଜିବ — ଏ ଭୂମେ ଆସ ଥରେ ବୁଲି ॥୧

ଅଛି ବୋଲି ପାଶେ, ପାରୁ ନାହଁ ଜାଣି;

ଗଲେ ପରବାସେ ଦେଖିବ ଉଜାଣି ।

ଦିଅ ଏବେ ଢାଳି ଯେତେ ଦେବ ଗାଳି,

ଗଲେ ଏଠୁ ଚାଲି ଝୁରୁଥିବ ଖାଲି ॥୨

ଝୁରିବେ ବାସର, ଯାମିନୀ, ଚାନ୍ଦିନୀ,

ସରିତର ଝର, ସମୀର, ଦାମିନୀ ।

ଏଇ ବନ ମଲ୍ଲୀ, ଏ କାନନ ଛଲ୍ଲୀ,

ଏଇ ପୁରପଲ୍ଲୀ ଏହି ପୁତ୍ର ତଲ୍ଲୀ ॥୩॥

ଲଲାଟେନ୍ଦୁ କବି

୨୦୧୮୦୧୨୬୧୦୨୮

ବାସର= ଦିବସ; ସମୀର= ପବନ; ଦାମିନୀ=

ବିଜୁଳି; ଛଲ୍ଲୀ= ଲତା; ତଲ୍ଲୀ= ଝିଅ