ଶୂନ୍ୟ ଆତଙ୍କ

ସେ ଯେଉଁ କଳଙ୍କ ଆସିଲା ଜୀବନେ

ଜାନ୍ତବ କ୍ଷୁଧା ଧରି,

ଉଜାଡି ଦେଲା ମୋ ସଜଡା ଅଙ୍ଗନ

ଅଶ୍ରୁ ଅନଳ ଭରି ।।

କାହିଁ ଚାଲିଗଲା ଭସା ମେଘ ପରି

ଘଡିଏ ଦି' ଘଡି ରହି ,

ମିଛ ଏ କଳଙ୍କ ଶୂନ୍ୟ ଆତଙ୍କ

ବିନାଶ ତାହାର ନାହିଁ ।।

କେବେ ସେ କଳଙ୍କ ମଥାର ତିଳକ

କେବେ ସେ ଚରଣ ଧୁଳି,

କେବେ ତା' ଦାହରେ ଭସ୍ମ ପାଲଟେ

ଏ ହୃଦୟ ଯାଇ ଜଳି ।।

କେବେ ସେ କଳଙ୍କ ଓଗାଳେ ମୋ ପଥ

ବିସ୍ତାରି ବିଶାଳ କାୟା,

ବିପୁଳାଚ ମୋର ବକ୍ଷ ବିଦାରେ

ତାଣ୍ଡବ ତାର କ୍ରିୟା ।।

କେବେ ସେ ପ୍ରିୟାର ପ୍ରଣୟ ପଣତ

ଅଭୟ ଅଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର ,

ମୁଗ୍ଧ ହୁଏ ମୁଁ ତା ' ଛନ୍ଦ ବନ୍ଧନେ

ଆହା ! କି' ସ୍ନିଗ୍ଧ ପୂତ ।।

ଅକାଳେ ସକାଳେ ଯେବେ ସେ କଳଙ୍କ

ଚାଲି ଆସେ ପଥ ଭୂଲି ,

ଚନ୍ଦନ କସ୍ତୁରି ବାସ ପରି ତାକୁ

ଦେହରେ ହୁଏ ମୁଁ ବୋଳି ।।

ଭକ୍ତ ଚରଣ ମଲ୍ଲ

15th November 2017.