ତରୁଣ କବିର ଆଶା- ୨

ଡକ୍ଟର ମାୟାଧର ମାନସିଂହ

ପାଶରେ ଥାଆନ୍ତା ରସ କବିତା,

ଚିର-ଯଉବନ ପ୍ରଣୟ-ଗୀତା

ପ୍ରେୟସୀ ଗାଆନ୍ତା, ଚୂମ୍ବନ୍ତି ମୁଖ

ପୂରନ୍ତା ବୁକ !

ହାଇରେ ତରୁଣ କବିର ଆଶା

ଏଡ଼େ ବିରାଟ ସେ, ପାଏ କି ଭାଷା,

ଆକାଶ ବସୁଧା କେତେ ସେ କରେ

ନିମିଷକରେ୤

କାହିଁ କଳପନା କାହିଁ ଜୀବନ

ତରୁଣ କବିର ଜଳଇ ମନ,

ଚାରିଆଡୁ ବାଜେ ଦାରୁଣ ବାଧା

କାହିଁ ତା ରାଧା !

ନାହିଁ ରାଧା, ନାହିଁ ବେତସ-ଲୀଳା

ନାହିଁ ପାଶେ ବେଣୀହଲା ଛଇଳା,

ପ୍ରଣୟରେ ମାତି ହେବାକୁ ଗେଲ

କାହିଁ ତା ବେଳ !

ବାଳୁତର ସାଥୀ ନାହିଁ ତା ପାଶେ

ବାଳିକା ସେ ଗଲା ଆନର ଆଶେ,

କାହା ଗଳେ ସୁଖେ ଛନ୍ଦିବ ବାହୁ

କହ ସେ ଆଉ ?

ପ୍ରଣୟୀ ହେବାର ଛାଡ଼ିଛି ଆଶ

କେ ବାଳା ବାନ୍ଧଇ ପ୍ରଣୟ-ପାଶ

କେବଳହିଁ ପ୍ରାଣ-ପୀରତି-ଲଭି

ଗରିବ କବି !

ଗରିବ କବିରେ ସଂସାର ପୀଡ଼େ

କବିତାକୁ ବେଳ ନାହିଁ ଏ ଭିଡ଼େ,

ଫଗୁଣ ଚଳଇ ଚଇତ ଆସେ

କି ଯାଏ ଆସେ !

ପ୍ରଣୟ-କବିତା-ସ୍ବପନ ନାହିଁ

ନିମିଷେ ନିମିଷେ ଗଲେ ଉଭାଇ,

ମଣିଷ ବେଭାରେ ଯାଉଛି ଦ୍ରବି

ତରୁଣ କବି !

ଘୁଞ୍ଚାଇ ନେବାର ଜଗତ ବ୍ୟଥା

ସୁଦୂର ସ୍ବପନ ନିଜର କଥା

ନପାରେ ତୁଳାଇ ଗରିବ କବି

କରୁଣ ଛବି

ମଣିଷ ହୋଇ ତା ଏଡ଼େ ବିଚାର

ଧରାରେ ସରଗ ସୃଜନା ତାର

ଏ କଳପନାକୁ ପାଏ କି ଭାଷା,

ହାଇରେ ତରୁଣ କବିର ଆଶା !

ସମାପ୍ତ