ଈଶ୍ଵର ବି ବନ୍ଦି ଏବେ

ଆଖି ବନ୍ଦ କରିବା ମାତ୍ରକେ

ମାଡ଼ିବସୁଛନ୍ତି 

ଯେତେ ଅଲୋଡ଼ା ସ୍ଵପ୍ନ ।

ଜରାଗ୍ରସ୍ତ ଜହ୍ନ, ଶୋକଗ୍ରସ୍ତ ସୂର୍ଯ୍ୟ, 

ଘନୀଭୂତ ଅନ୍ଧାରର ରାଜତ୍ୱ ।

 ଈଶ୍ଵର ବନ୍ଦି

ପରିଚିତ ବ୍ୟାଧର ଫାଶରେ,

ମୁକୁଳିବାର ଯୁ' ନାହିଁ ।

କ'ଣ ବା କହିବେ କାହାକୁ -

ସେ ନିଜେ ତ

ମୃଗୁଣୀକୁ ଦେଖି ମୋହାସକ୍ତ, 

ଭକ୍ତର ଆବେଗରେ ଭାବାସକ୍ତ ।

 ସମୟର ନିଷ୍ଠୁର ଚାବୁକ ମାଡ଼ରେ

ନିଜ ଶବକୁ କାନ୍ଧରେ ବୋହି

ଚାଲିଛି ପଥିକ ।

ଅଳ୍ପ ବୟସେ

ଝରିପଡୁଛି ଫୁଲ,

ପାକଳ ହେଉଛି ଫଳ ।

ଉଡନ୍ତା ଚଢ଼େଇର ପର ଛିଣ୍ଡିପଡୁଛି

ଉଡିବା ଆଗରୁ ।

ଏସବୁକୁ ଦେଖି

ଈଶ୍ଵର ବି ଚାହୁଁନି ମୁକୁଳିବା ପାଇଁ,

ଦେଉଳର ଅଦେଖା ବନ୍ଧନରୁ ।।