ଶହୀଦ

ନିଃଶବ୍ଦ ରଜନୀ    ଘୁଂଗୁଡି ମାରୁଛି

    ଚିଂଗାରୀ ସୁର ତାଳରେ,

ଶମଶାନ ଜୁଇ     ନିତି ଶବ ଖାଇ

    ହାଇ ମାରୁଛି ନିଦରେ ॥

ଜୁଇ ପାଖେ ମାଆ    ପୁତ୍ରହରା ସାଜି

    ଛାତିରେ ଭରିଛି କୋହ,

ଜଠର ଜୁଇରେ   ମନ ତା ପୋଡୁଛି

    ଆଖିଲୁହେ ଭିଜେ ଦେହ ॥

ମାତୃଭୂମି ଲାଗି      ବିସର୍ଜି ଜୀବନ

     ସହୀଦ ଚିର ଅମର,

ନବ ବଧୂ ଶଂଖା     ସିନ୍ଦୁର ହରାଇ

     ପିଉଛି ବିଶ ଜହର ॥

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରଥରେ    ରଥାରୁଢ ହୋଇ

    ସୀମାନ୍ତେ ଦେଲା ଜୀବନ,

ଶହୀଦ ଶବଟା      ଲଭି ଜନ୍ମମାଟି

    ଦେଶେ ହୋଇଲା ମହାନ ॥

କୋଳଶୂନ୍ୟ କରି    ବୃଦ୍ଧା ଜନନୀର

     ହସୁଥିଲା ସେ ଜୁଇରେ,

ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ର ଦେଇ    ପ୍ରାଣର ପତ୍ନୀଂକୁ

     ହଜିଗଲା କାଳନୀରେ ॥

ବରଫ ଗୁହାକୁ    ଆଦରି ନେଇ ସେ

     ଦିବାନିଶି ଏକକରି,

ଆହାର ନିଦ୍ରାକୁ     ପଛରେ ପକାଇ

     ନାଶୁଥିଲା ସେ ବଇରୀ ॥

ଜାତିପ୍ରେମ ବହ୍ନି      ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ କରି

     ରକ୍ତେ ଫୁଟାଇଲା ଜବା,

ଉଷୁମ ରକ୍ତରେ     ପ୍ରତିଶୋଧ ବହ୍ନି

     ଉଡାଉ ଥିଲା ତ୍ରିରଂଗା ॥

ଶତୃ ବକ୍ଷ ଚିରି      ରକ୍ତପାନ କରି

     ସାଜିଥିଲା ପଶୁପତି,

ଭାରତ ମାଆର    ସୁଯୋଗ୍ୟ ସନ୍ତାନ

     ଗୁଣ ଗାଉଛି ଧରତୀ ॥

ଜାଗିଉଠ ସର୍ବେ    ହେ ସୁପ୍ତ ଜନତା

     ଜାଗିଉଠୁ ଦେଶପ୍ରେମ,

ଦେଇ ଶ୍ରଦ୍ଧାଂଜଳି    ଶହୀଦ ଆତ୍ମାଂକୁ

     ରଚ ନବ ବୃନ୍ଦାବନ ॥