ମୁଁ ତେଜସ୍ୱିନୀ

ରଘୁଦାସପୁର ଗାଁ ଟିଏ 

   ରହିଛି ସେଠାରେ ଝିଅଟିଏ 

ଭାରି ଗାଲେଇ , ଭାରି ଫୁଲେଇ  

     ପ୍ରକୃତିରେ ସିଏ ସ୍ୱାଭିମାନୀ  

   ନାଁ ଟି ତାର ତେଜସ୍ୱିନୀ !!!!

ସକାଳୁ ଉଠିଲେ ଗାଧୋଇ ଯାଏ 

   ବୁଲି ବୁଲି ପୁଣି ସଭିଙ୍କୁ କହେ !

ପୋଖରୀ ତୁଠରେ ଲଗାଏ କଳି

   ଗାଁ ମାଉସୀ କୁ ଦିଏ ସେ ଗାଳି !

ମାଉସୀ କହିଲା ହଇଲୋ ଦିଣ୍ଡା 

   ବଡ ହେଲେ ଦିନେ କରିବୁ ଧଣ୍ଡା ! 

ଛୋଟ ଝିଅ ଦିନେ ବଡ ହୋଇଲା 

    ସଭିଙ୍କ ବିପଦେ ଠିଆ ହୋଇଲା !

 ଗାଁ ମୁଣ୍ଡେ ଥିଲା ଶୁଖିଲା ନଈ 

    ନିଧି ମଉସାଟି ବସଇ ଯାଇ !

ନଦୀ ବନ୍ଧ ତଳେ ଆମ୍ବ ତୋଟା ଟା

    ନିଧି ମଉସାର ବଗିଚା ସେଟା !

ଅଦିନେ ବରଷା ଝରି ଲାଗିଲା  

   ଆମ୍ବ ତୋଟା ମୂଳେ ପାଣି ଜମିଲା !

ଶୁଖିଲା ନଈ ଟା ଆସିଲା ମାଡି  

    ନିଧି ମଉସାଟି ଗଛରେ ଚଢି ...

ଡାକୁଛି ବସିକି ଆକୁଳ ହୋଇ !!!!!!!

    

  

    ଦୁଃଖୀର ଦୁଃଖ କୁ ନପାରି ସହି 

     ତେଜସ୍ୱିନୀ ଆସେ ପଦାକୁ ଧାଇଁ !

ଦେଖିଲା ମଉସା ଗଛରେ ଚଢି 

    ପ୍ରାଣ ବିକଳରେ ହେଉଛି ଭିଡି !

ବରଷା ,ଝଡକୁ ନ କରି ଭୟ  

    ତେଜସ୍ୱିନୀ ଦେଲା ତାକୁ ଅଭୟ !

ଏମିତି କିଛି ଦିନ ଯେ ଗଲା 

    ତେଜସ୍ୱିନୀ ଗୁଣ ବାଇଆ କଲା !

ଚାରିଖଣ୍ଡ ଗାଁ ହୋଇଲେ ଠିଆ 

    ସାହସୀ ନାରୀ କୁ କଲେ ମୁଖିଆ !

ତେଜସ୍ୱିନୀ କହେ ସବୁରି ପାଇଁ  

    ଧନ,ଜନ ମୋର ନାହିଁ ଟି ଭାଇ !

ଗାଁ ଶେଷ ମୁଣ୍ଡେ ମୋ ଝୁମ୍ପୁଡି ଘର 

     ସେଠାରେ ରହୁଛି ମୋ ବାପ ବୁଢ !

କେଉଁଠୁ ଆସିଲା ନଟିଆ କାକା

     କହି ଦେଲା ପଦେ ସଳଖ କଥା !

ତେଜସ୍ୱିନୀ ଆଜି ଆମର କିଏ ?

    ଦେଶ,ଦୁନିଆର ସୁନାମ ସିଏ !!