ଭାବିଲେ ଲାଗେ ଅଜବ

ହେ ଈଶ୍ୱର,ତୁମେ ଦେଖିଛ କି କେବେ

ପାଷାଣ ଆଖିରେ ଲୁହ ?

ଅନୁଭବିଛ କି ଦୁର୍ଗମ ଗିରିର

ଅନ୍ତର୍ଭେଦୀ ସୁପ୍ତ କୋହ ??

ଭାବି କି ପାରିଛ ଭାବ ଅଭାବରେ

ପଥର ବି କଥା କହେ ।

ପଥରକୁ ଯେବେ ନିର୍ଜୀବ ଭାବିବ

ଜାଣି ସେ ନୀରବ ରୁହେ ।

ଭକ୍ତି ଭାବନାରେ ଏକାଗ୍ର ନିଷ୍ଠାରେ

ଡାକୁଛି ଵିନମ୍ର ହୋଇ ।

ମୋ'ଆଖିରୁ ଲୁହ ଝରୁନାହିଁ ବୋଲି

ରହିଛ ମଉନ ହୋଇ ।

ମଣିଷ ପଣିଆ ମଶାଣିରେ ଥୋଇ

ପଡିଛି ପାଷାଣ ପରି ।

ଭାବୁଛ କେମିତି ଗଡି ବହି ଯିବ

ନୟନୁ ଲୋତକ ଝରି !

ଦୁଃଖୀର ଦରଦ ଆଖିର ଲୁହରେ

ମାପି କ'ଣ କେବେ ହୁଏ ?

ଲୁହର ଢେଉ ତ ବିଶାଳ ଜୁଆର

ହୃଦୟରୁ କଳି ହୁଏ ।

ତୁମରି ଇଚ୍ଛାରେ ଜନମି ଥିଲି ମୁଁ

ମଣିଷର ରୂପ ନେଇ ।

ବ୍ୟଙ୍ଗ ବହୁଳ ଏ ଦୁର୍ବାର ଦୁନିଆଁ

ପାଷାଣ ଦେଲା ସଜେଇ ।

ପାଷାଣୀ ଅହଲ୍ୟା ତୁମ ଅଭିଳାଷେ

ମଣିଷର ମର୍ଯ୍ୟାଦାରେ ।

ସଂଜ୍ଞାରେ ପ୍ରଜ୍ଞାରେ ଅଭିଷିକ୍ତ ହେଲା

ଦିବ୍ୟ ଚରିତ୍ର ରୂପରେ ।

ପାଷାଣ ହୋଇ ସେ ନାରୀତ୍ବ ପାଇଲା

ତୁମ ପୁଣ୍ୟ ପରଶରେ ।

ଅହଲ୍ୟା ନାମରେ ପରିଚୟ ପାଇ

ବଞ୍ଚିଲା ବୈକୁଣ୍ଠ ସୁରେ ।

ମଣିଷ ହୋଇ ବି ପାଷାଣ ପାଲଟି

ବଞ୍ଚୁ ବଞ୍ଚୁ ମୁଁ ମରୁଛି ।

ମୋ'ପାଇଁ କାହିଁକି ନିର୍ବାକ ନିଷ୍କ୍ରିୟ

ଭାବି ପାରୁନି ମୁଁ କିଛି ।

ଜାଣି ମୁଁ ପାରୁଛି ବୁଝି ବି ସାରିଛି

ମିଛ ପଣରେ ମୁଁ ବ୍ୟାପ୍ତ ।

ପାପ ପଂକିଳତା ଛଳନା କ୍ରୁରତା

ହୀନ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ମୁଁ ଲିପ୍ତ ।

ମୋ' ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ପଣ ପ୍ରମୁଖ କାରଣ

ତୁମକୁ ଦୂରେଇ ଦେଲା ।

ମଣିଷ ହୋଇ ବି ଅମଣିଷ ପଣ

ପାଷାଣ ସଜେଇ ଦେଲା ।

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅଂଶ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଏ ମଣିଷ

ଜୀବ ଜଗତେ ଦୁର୍ଲଭ ।

ତଥାପି କାହିଁକି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ତା'ଆଖି

ଭାବିଲେ ଲାଗେ ଅଜବ ।

ପାଷାଣ ହୋଇ ମୁଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଛି

ସୁପ୍ତ ଲୁହକୁ ଝରାଇ ।

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଜୀବନ ଦିଅ ହେ ବିଶ୍ବାତ୍ମା

ଆନ କିଛି ମାଗୁନାହିଁ ।