ଦୁହିତା

ଦୁହିତା ଜନମ ଦୁଇ କୁଳକୁ ଲୋ

ଏକଥା କହୁଛି ତୋତେ

ଦୁଇ କୁଳ ହିତ କରେ ସେ ସାଧନ

ଲୁହ ଲହୁ ପିଇ କେତେ !!

ଦୁହିତା ଦୁଲଣି ଭୁଲିତ ଯାଏନି

ପିତୃମାତୃ ସ୍ନେହଁ କେବେ ;

ବିପଦ ଆପଦେ ସିଏ ସାହା ହୁଏ

ନିଅାରା ସମ୍ପର୍କ ଭାବେ !!

ପୁତ୍ର ଭୁଲିଯାଏ ଭାରିଯା ପାଇଲେ

ଦୁହିତା ଭୁଲଇ ନାଇଁ ;

ବାରତା ପାଇଲେ ଆସଇ ସଅଳେ

କାନ୍ଦେ ପୁଣି କଇଁ କଇଁ !!

ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦରେ ଘର କରି ମଧ୍ଯ

କହେନାହିଁ ଦୁଃଖ କଥା ;

ହୃଦୟ ଭିତରେ ଅସରନ୍ତି କୋହ

ଦିଏନାହିଁ କେବେ ବ୍ୟଥା !!

ବୃଦ୍ଧ ପିତାମାତା ଆଖିରେ ସପନ

ଦୁହିତା ଦିଅଇ ଭରି ;

ଯୌତୁକ ଯୁଇରେ ଜଳୁଥାଉ ପଛେ

ଲୁହ ପଡ଼େ ନାହିଁ ଝରି !!

ଭାରି ଅଲିଅଳି ଦୁହିତା ଦୁଲଣି

ଯାତନା କୁ ପାରେ ସହି ;

ସ୍ମୃତିଖିଅ ସିନା ଛିଡିତ ଯାଇଛି

ମଥା ପାତି ପାରେ ରହି !!

ଦୁହିତାରୁ ମାତା କରଇ ବିଧାତା

ସୃଷ୍ଟିର ମହକ ପାଇଁ ;

କୋମଳ ପୁଷ୍ପ ସେ ତୋଳି ଧର ହସ୍ତେ

ଆଘାତ କରନି କେହି !!!

ସୁନାର ସଂସାର ଦୁହିତା ଗଢ଼ଇ

ପାଞ୍ଚ ମନ ପୁଣି ମୋହି ;

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି କରେନି ସେ ଜାଣି

ପର ଆପଣାର କହି !!

ସେଇ ଆମ ଭଗ୍ନୀ ସ୍ନେହଁ ର ରଙ୍କୁଣୀ

ଦିଅ ନାହିଁ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ;

ସେଇ ଆମ ପତ୍ନୀ ପ୍ରେମସରାଗିନୀ

କରନାହିଁ ଆନମନା !!!

ମାତାବୋଲି ତୁମେ ଯା'କୋଳେ ହସିଲ

ସିଏ ବି 'କାହା ନନ୍ଦିନୀ ;

ସ୍ଵଚ୍ଛ ହୃଦୟରେ କର ସନମାନ

କାହିଁଏତେ ମନ ମାନି !!

କବିଟିଏ ବୋଲି କରୁଛି ବିନତି

ଦୁନିଆ ହସିବା ପାଇଁ ;

ଦୁହିତା ଦୁଲଣି କାନ୍ଦିବନି ଆଉ

ଭରସା ରଖିଲି ଭାଇ !!

.............

ସଦାନନ୍ଦ ସାହୁ

ଧୁରୁଷୀଆ

କଟକ;