ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଉଡି ଯାଏ ....

ଆହାରେ କି ସୁନ୍ଦର ଦିଶେ ଚିଲିକାର ସୁନୀଳ ବକ୍ଷ ,

ମୃଦୁ ମଳୟ ସଙ୍ଗେ ଉଡେ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗି ବିହଙ୍ଗ ପକ୍ଷ ।

ଅନନ୍ତ ଆକାଶ ବି ପ୍ରସାରି ହସ୍ତ ଆନନ୍ଦେ ହସେ ,

ନୌକା ବିହାରେ ଏ ଦୃଶ୍ୟ ସତେ ମନକୁ ପରସେ ।

ସେ ତ ଥିଲା ସୁନ୍ଦର ଏବେ ସାଜେ ନୂତନ ବେଶେ ,

ଅନେକ ଦିନ ପରେ ପାଇଛି ପ୍ରେମୀଙ୍କୁ ସେ ତା ପାଶେ ।

ରୂପ ତା ଅସୁମାରୀ ,ସେ ତ ଚୀର କୁମାରୀ ,

କେତେ ଯେ କବି ବରିଲେ ତାକୁ ମନେ ଆଦରି ।

ଭରିନି ମନ କେବେ ,ସରିନି ଭାବ ତା ଭାବେ ,

ଏବେ ବି ମନ ଝରଣା ରୁ କଳ କଳ ନାଦ ଶୁଭେ ।

ଘେରିଛି ସେ ତ ମାନିନୀ କାଳିଜାଇ ,

ଜୀବନ୍ତ ଏବେ ବି ସେ ତା ପରସ ପାଇ ।

ଦେଖିବି ଦେଖିବି ତାକୁ ଟିକେ ସତେ, ଏ ମନ ଗାଏ ,

ମୋର ଆଜି "ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଉଡି ଯାଏ " ।

ହାରିଛି ଏ ଚିଲିକା ଅନେକ ଅମାନିଆ ମନକୁ ,

ତା ବିରହେ କେତେ ଯେ ଚାପିଛି ଲୋତକକୁ ।

ତା ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମେଲିଛି କେତେ ଦୁରକୁ ,

ଏବେ ବି ମୋହିଛି କେତେ କେତେ ବିଦେଶୀ ପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ।

ଆକାଶ ଖୋଲିଛି ତା ମାର୍ଗ ଚଉଦିଗକୁ ,

ସ୍ୱାଗତ କରେ ସବୁ ତା ବିଦେଶୀ ପ୍ରେମୀଙ୍କୁ ।

ଖୋଲିଛି ରାସ୍ତା ସତେ ତା ଉଆଁସ କକ୍ଷକୁ ,

ଭରୁଛି ଭେଳି ଭେଳି ତା ପ୍ରେମି ଦର୍ଶକଙ୍କୁ ।

ଭେଦିଛି ତା ବକ୍ଷ ଆହୁଲା ବାରମ୍ବାର ,

କିନ୍ତୁ ସହୁଛି ଖୁସି ଖୁସି ସେ ନିର୍ଦୟ ପ୍ରହାର ।

ପାଳିଛି କେତେ ଜୀବ ସେ କରିଛି ବଡ଼ ଆଦର ,

କାନ୍ଦଇ ଲୁଚି ଲୁଚି ଦେଖି ତାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟର ଆହାର ।

ମନେ ଭରି ବେଦନା ହୃଦୟେ ଛାପିଛି କୋହ ,

ମୋ "ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଉଡି ଯାଏ "ପୋଛିବ କି ତା ଲୁହ ।

କି ବା ଲେଖିବି ସତେ କେମିତି କହିବି ,

ଶବ୍ଦ ଜ୍ଞାନ ଭାଷା ସବୁ କେଉଁଠୁ ପାଇବି

ଅମାନିଆ ଏ ମନ ତ ବୁଝୁନାହିଁ କିଛି ,

ଚିଲିକା ତୋ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ର ନିଶା ସତେ କି ଘାରିଛି !

ଯେତେ ଯେତେ ବାର ତୋତେ ଯିଏ ବି ଦେଖିଛି ,

ତୋତେ ତା ଭାଷାରେ ବର୍ଣ୍ଣିବାରେ ହାରିଛି ।

ହ୍ରଦ ବୋଲି କେହି ଭାବେ କେହି ଦେଖେ ପ୍ରଶସ୍ତ ବକ୍ଷ ,

ଭାବ ରାଇଜରେ ରହି ସର୍ବେ ରଖନ୍ତି ନିଜ ନିଜ ପକ୍ଷ ।

ନୁହଁଇ କବି ନୁହେଁ ଭାବୁକ,

ମୁଁ ଜଣେ ତୋର ଦର୍ଶକ ,

ରଖୁନି ମୋ ପକ୍ଷ, ନୁହେଁ ମୁଁ ଦକ୍ଷ, ଏକ ପ୍ରକୃତି ପ୍ରେମିକ

କେହି କିଛି କହୁ, ଭାବୁ ମୋତେ ପାଗଳ ,

ହେଲେ "ମନ ପକ୍ଷୀ ଉଡି ଉଡି ଯାଏ "ହୋଇ ଭାବେ ବିହ୍ଵଳ ।।