ଲେଖନୀର ରସିକତା

କେଉଁ ଚିତ୍ରକର ରଙ୍ଗତୁଳୀ ଧରି

ଆଙ୍କିଲା ତୋର ରୂପକୁ,

ଶତ ରୂପବତୀ ସରମେ ଲୁଚନ୍ତି

ମୁହାଁ ମୁହିଁ ହୋଇବାକୁ ।

ପ୍ରାଚୀରୁ ଆଣିଲା ନାରଙ୍ଗୀ ଲୋହିତ

ଲେଖିଲା କୁଙ୍କୁମ ଟୀକା,

ପ୍ରତୀଚୀଠୁଁ ଆଣି ଅପୂର୍ବ ବର୍ଣ୍ଣାଳୀ

ତହିଁ ଟାଣେ ସରୁ ଚିତା ।

ରାତିକୁ ମାଗିଲା କାଳିମାର କଳା

ବୋଳିଲା ତୋ ଘନ କେଶେ,

କଜଳପାତିଠୁଁ ଉଧାରରେ ଆଣି

ଲଗାଏ କଜଳ ନେତ୍ରେ ।

ସଜ ଗୋଲାପର ଗୋଲାପୀ ରଙ୍ଗରେ

ଆଙ୍କି ଦେଲା ତୋର ଓଠ,

ସତ ଗୋଲାପ ବି ଲାଜେ ମଉଳନ୍ତି

ଦେଖି ତୋ ଅଧର ହସ ।

ହଂସକୁ ମାଗିଲା ତା ଦେହର ଧଳା

ହିସାବି ଠିକଣା ଭାଗ,

ହଳଦୀବସନ୍ତ ହଳଦିଆ ରଙ୍ଗେ

ମିଶି ତିଆରିଲା ଲେପ ।

ସେ ଲେପକୁ ନେଇ ତୋ ଦେହେ ଲେପିଲା

ବର୍ଣ୍ଣ ତୋ ହଳଦୀ ଗୋରା,

ହଜାରେ ରଙ୍ଗରେ ନିଆରା ସେ ରଙ୍ଗ

ଦିଶୁ ଅପରୂପା ପରା ।

ଆଖି ବୁଜିଲେ ତୁ ଭାବନାରେ ଆସୁ

ସମ୍ମୁଖେ ସ୍ଵପ୍ନର ଭ୍ରମ,

କୋଟି ପୂଣ୍ୟ ସତ୍ତ୍ଵେ ତୋ ପ୍ରାପ୍ତି ଦୁର୍ଲଭ

ମୁଁ କିବା ଛାର ଅଧମ ।

ତୋତେ ଦେଖି ଦେଲେ କଷଣ ଭୁଲଇ

ବଞ୍ଚିବାକୁ ପାଏ ଆଶା,

ତୋତେ ଭଲ ପାଏ, ତୋ ପାଇଁ ତ ଜୀଏଁ

‘ନୀରବ’ ମୋ ପ୍ରେମ ଭାଷା ।