ଶେଷ କୃତଜ୍ଞତା

କି ସରଳ ତୋର ଆଚରଣ ସତେ ଅନାବିଳ ତୋର ପ୍ରେମ ।

ସେ ପ୍ରେମେ ନ ଥାଏ ଛନ୍ଦ ଓ କପଟ ଗୁଣ ତବ ଅନୁପମ ।।

ମା ଡାକ ଆଉ ଲାଗେ ଯେ ସପନ ମୁଖେ ବାହାରୁନି ଏବେ ।

ବାହାରିଲେ ଅବା କିଏ ବା ଶୁଣିବ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ତେବେ ।।

କେତେ ଦାବି ଆଉ କେତେ ଯେ ଅଝଟ କେତେ ଯେ ଦେଇଛୁ ଗାଳି ।

ଆଶୀର୍ବାଦ ବୋଳା ସେ ଗାଳି କାହିଁ ମା ନାହିଁ ସେ ସଂପର୍କ ମାଳି ।।

ଜୀବନ ଯାକର ବିଷତକ ପିଇ ବାଣ୍ଟିଲୁ ତୁହି ପୀୟୂଷ ।

ଦୁଃଖ.ଝଡ ଝଞ୍ଜା ଖାତିର ନ କରି ଫୁଟେଇଲୁ ମୁଖେ ହସ ।।

ଶେଷ ଅବସ୍ଥାରେ ମୁହିଁ ହତଭାଗା ଦେଖି ନ ପାରିଲି ତୋତେ ।

ସବୁ ମୋହ ତୋର କଟାଇ ଯେ ଦେଲୁ ବଞ୍ଚିବି କହ କେମନ୍ତେ ।।

ନିଜେ ଦୁଃଖ ସହି ଆଜୀବନ ତୁହି ମଣିଷ କରିବା ପାଇଁ ।

ତ୍ଯାଗ ବଳିଦାନ କେ ଅବା ସହିବ ସର୍ବସ୍ବ ଓଜାଡି ଦେଇ ।।

ସରଳ ଜୀବନ ଉଚ୍ଚ ତୋ ଚିନ୍ତନ ତୋ ପରି କେହି ନାହିଁ ।

ପୁତ୍ର କନ୍ଯା ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ତୋ ଲଢେଇ ତାର ତୁଳନା ନାହିଁ ।।

ବନ୍ଧୁ କୁଟୁମ୍ବଠୁ ପଡୋଶୀ ସଭିଏଁ ଗାଆନ୍ତି ତୋର ଗାରିମା ।

ପାଖରେ ଥାଇ ମା ଚିହ୍ନି ପାରିଲୁନି ତୋର କିରତି ମହିମା।।

ପର ଓ ଆପଣା ନ ବିଚାରି ତୁହି ଡାକି କହିଥାଉ କଥା ।

ଜୀବନଟା ଯାକ ଲୁହ ପିଇଗଲୁ ଦେଲୁନି ଆମକୁ ବ୍ୟଥା ।।

କେଡେ ନିରିଦୟ ଜଗତର ନାଥ ଛଡେଇ ନେଲ ଆମଠୁ

ତବ ସେନେହର ନାହିଁ ପଟାନ୍ତର ବଡ ଯେ ବିଭୁ କୃପାଠୁ ।।