ମଣିଷ ତାହାରି ନାମ

ଜହ୍ନ ଲୋ, ତୁ ପରା ଆକାଶ ସମ୍ପତ୍ତି

ସାଗର ହୃଦୟ

ପାରିବ କି ତୋତେ ଛୁଇଁ !

ବଉଦଟା ସିନା ଅଝଟ ମାନିନୀ

ନରମି, ସରମେ

ଚାଲିଯାଏ ଛୁଇଁ ଦେଇ ।

ତୋ'କଳଙ୍କ ନେଇ କେତେ ଯେ କାହାଣୀ

ଗୀତରେ ଗୀତରେ

ଜଗତଟା ଗାଇ ଯାଏ ।

ତୋ'ରି ଜୋଛନାରେ ସେଇ ଜଗତଟା

ତୁହାଇ ତୁହାଇ

ଖୁସିକୁ ସାଉଁଟି ଥାଏ ।

ସେଇ ଜୋଛନାରେ ଶାରଦୀୟ ଶୋଭା

ଲାଜେଇ ଲାଜେଇ

ଦ୍ଵିଗୁଣ ସୁନ୍ଦରୀ ସାଜେ ।

ରୂପା ରାଇଜର ଋତୁ ରୂପମତୀ

ନୀରବେ ନୀରବେ

ଫୁଲ ବରଷାରେ ଭିଜେ ।

ସାଗରଟା ସିନା ଛୁଇଁ ପାରେନାହିଁ

ହୃଦ ଆଇନାରେ

ତୋ' ଛବି ସାଇତି ଥାଏ ।

ଜହ୍ନ ଲୋ,ଯଦିବା ନୋହୁଁ ତା'ନିଜର

ତଥାପି ସାଗର

ଜୀବନରୁ ଭଲ ପାଏ ।

ସାଗର ଆଖିରେ ତୋ'କଳଙ୍କ ନୁହେଁ

କଳଙ୍କ ପସରା,

ବିଧାତାର ବରଦାନ ।

ସେଥିପାଇଁ ସିନା ଚଦ୍ରମା ବୋଲାଉ

ଚନ୍ଦ୍ରିକା ଚନ୍ଦ୍ରିକା

ଲାଗେ ଶାରଦୀୟ ମନ ।

ସତେ ଲୋ ଚାନ୍ଦିନୀ ତୋ'ଗୁଣରେ ଗୁଣୀ

ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ

ହୁଅନ୍ତା କି ଏ ଦୁନିଆଁ ।

ସାର୍ବଜନୀନ ଏ ଅଷ୍ଟମୀ ତିଥିରେ

ସଭିଙ୍କ ମନରେ

ହୁଅନ୍ତା ସମ୍ପର୍କ ନୂଆ ।

ସଭେଁ ଆପଣାର ନୁହେଁ କେହି ପର

ବେଭାରେ ବେଭାରେ

ଅନେକରେ ଏକ ପ୍ରାଣ ।

କୋଟିଏ ନାମରେ ଗୋଟିଏ ସଂସାର

ଜାତି ବି ଗୋଟିଏ

ମଣିଷ ତାହାରି ନାମ ।