ମଧୁଗୀତ

ଛୁଅଁଇ ପାଦ ଯେବେ ଶୁନ୍ଯର ମାୟା

ମନେ ବହପେ ଯେବେ ନିଆଁର କାୟା,

ଜଳଇ ସୁର-ଧୂନି ଅନ୍ତର ଦେଶେ

ଲୟ ଥାପନା ହୁଏ ଖର ନିଃଶ୍ବାସେ ।

ନିଃଶ୍ଵାସ ବହେ ଯେବେ ଏକ ଲୟରେ

ଗୁପତ ଛନ୍ଦ ସେହୁ ପ୍ରକଟ କରେ,

ସୁର-ନିଆଁ, ଲଳିତ-ଲତା ହୁଅଇ

କ୍ଷଣକେ ଉଭା ଶୁନ୍ଯ ମଣ୍ଡଳେ ଯାଇ ।

ଫୁଟଇ ପୁଷ୍ପ ଏକ ସେ ଲତା ଡାଳେ

ମଉଳେ ନାହିଁ କେବେ କାଳର ଛଳେ,

ନାଭି ଦେଶରୁ ତାର ଝରଇ ମହୁ

ନିଜେ ହିଁ ପାନକରେ ତା ମୂହୁର୍ମୂହୁ ।

-ପ୍ରଭୁଦତ୍ତ ରଥ