ଯାତ୍ରାରମ୍ଭ

ଅଙ୍ଗୁରବାଳା ପରିଡ଼ା

ନା, ଦାତା !

ନା, ଗ୍ରହୀତା !

ଓଲଟ ବୃକ୍ଷର ଏ ଚିମୁଟେ ଜୀବନ

ଅଧାଅଧା ବୁଝି ହେଉଥିବ

ଗୋଟେ ସୁଦୀର୍ଘ କବିତା ।

ସମୟର ସରହଦ ନାହିଁ

ଋତୁ ନାହିଁ ବୀଜ ବପନର,

ଓଦାଓଦା ଅନ୍ୟମନସ୍କତାର

ଆର୍ଦ୍ର ଭୂଇଁରେ

ଆବେଗର ଉଷ୍ଣତାରେ

ପଲ୍ଲବି ଉଠୁଥିବା ଦି’ କାନି

ସବୁଜ ପ୍ରେମର ଉନ୍ମେଷ

କ’ଣ କମ ବଡ଼ କଥା !

ଅସ୍ଥାୟୀ ଜୀବନ, ଅସ୍ଥିର ଭାଗ୍ୟ

ଅହରହ ଆତଯାତ ହଉଥିବା

କିଛି ଅଳୀକ ସମ୍ପର୍କର

କୋଳାହଳ ବି

ଏକ ଦୀର୍ଘ ନିରବତା ।

ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତାରି ସମୁଦ୍ର ଓ ଆକାଶ

ଯେଉଁଠି ଏକାଠି , ମିଳନ୍ତି

ରକ୍ତିମ ଆକର୍ଷଣଟେ ହୋଇ

ଚନ୍ଦ୍ର, ସୂର୍ଯ୍ୟ ଯେଉଁଠି

ସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥା’ନ୍ତି

ସେଇଠୁ ଶୁଭେ

ପ୍ରାତଃ ବନ୍ଦନା ଓ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଳତିର

ସୁମଧୁର ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ,

ମତେ ଅତିକ୍ରମିବାର ଅଛି

ସେଇଯାଏ ରାସ୍ତା ।

ପ୍ରେମ ହିଁ ଦେଇପାରେ

ଦିଗନ୍ତର ସ୍ପର୍ଶ

ଅପହଞ୍ଚ ଇଲାକାର

ଅଦୁର ସଂସ୍ପର୍ଶ ।

ଆସ, ହାତ ବଢ଼େଇ ଦିଅ

ମାଙ୍ଗଳିକ ମନ୍ତ୍ରପାଠରେ

ମହକିତ ହେଉ

ଆମ ଯାତ୍ରାରମ୍ଭ.... ।।