ହେ ସୃଷ୍ଟି,ତୁମେ ଅମ୍ଳାନ !

ହେ ସୃଷ୍ଟି ,ତୁମେ ତ ଅମ୍ଳାନ ମହାର୍ଘ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଈଶ୍ୱର

ବର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ବରଦାନ ।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ, ଅଣୁ ପରମାଣୁ

ଗ୍ରହ ଓ ନକ୍ଷତ୍ର

ସବୁ ତୁମ ଉପାଦାନ ।

ନବ ଗ୍ରହ ଆଉ ଦୈବିକ ବିଗ୍ରହେ

ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରକୃତି

ତୁମରି ପ୍ରତିଟି ଅଙ୍ଗ ।

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ତୁମ ସଜୀବ ନିର୍ଜୀବ

ଖେଳି ବୁଲୁଛନ୍ତି

ରଙ୍ଗ ଶାଳା, ଦିବ୍ୟ ରଙ୍ଗ ।

ହେ ସ୍ରଷ୍ଟା, ତୁମେ ଯେ ବିଧାନ କରତା

ତୁମ ସମ୍ବିଧାନେ

ରଖିଛ ବେଦ ମହାତ୍ମ୍ୟ ।

ବିଧିରେ ବିଧିରେ ବିସ୍ତାର କରିଛ

ଅଖିଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ସୃଜନୀ ସୌମ୍ୟ ,ସୁରମ୍ୟ ।

ସପ୍ତର୍ଷି ମଣ୍ଡଳେ ଧ୍ରୁବ ସତ୍ୟ ପରି,

ନିଷ୍ଠାରେ ନିଷ୍ଠାରେ,

ସତ୍ୟକୁ ସାକ୍ଷୀ ପ୍ରମାଣ ।

ରଚି, ରଚାଇଛ ବେଦ ଓ ବେଦାନ୍ତ

ବୈଦିକ ମାନବ

ଧନ୍ୟ ତୁମ ଅଭିଧାନ ।

ତୁମ ଅଭିଧାନେ ମାନବ ଜନମ

ମାନସ ସମ୍ଭୂତ

ଶ୍ରେଷ୍ଠତମ ଜୀବନ୍ୟାସ ।

ଦୟା,ସ୍ନେହ,କ୍ଷମା ଉଦାରତା ଗୁଣେ

ଅଳଙ୍କୃତ କରି

ସୃଜିଛ କରି ମଣିଷ ।

ରୁକ୍,ଯଜୁଃ,ଶାମ ଅଥର୍ବ ଭିତ୍ତିରେ

ଆଙ୍ଗିକ ରୂପରେ

ବେଦକୁ କଲ ବିଭକ୍ତ ।

ଆତ୍ମିକ ବ୍ୟାଖ୍ୟାରେ ଏକ ମାନବତ୍ୱ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭାତୃତ୍ବ,

ଶାଶ୍ୱତ ଓ ସାର ତତ୍ତ୍ୱ ।

ଜାତି,ଧର୍ମ,ବର୍ଣ୍ଣ, ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ, ବିସ୍ତୀର୍ଣ୍ଣ

ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟତା ଭାବ

ଏ ଧର୍ମରେ ରୁହେ ନାହିଁ ।

ମାନବ ଧର୍ମ ୟେ ମାନବେ ମାନବେ

ବାତ୍ସଲ୍ୟ ବନ୍ଧନେ

ବ୍ୟାପିଅଛି ବାନ୍ଧି ହୋଇ ।

ପ୍ରତି ମଣିଷର ଓଠରେ ଓଠରେ

ହସର ପସରା

ମାନବ ପଣିଆ ଦିଏ ।

ଅନ୍ୟର ହସକୁ ନିଜ ସୁଖ ଭାବି

ମିତ୍ରତା ମାନସେ

ନିଜେ ମହାସୁଖୀ ହୁଏ ।

ହେ ବନ୍ଧୁ,ମାନବ ବରିଷ୍ଠ ବିଭବ

ଶାନ୍ତି,ମୈତ୍ରୀ ନେଇ

ତୁମେ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଦୂତ ।

ମଣିଷଙ୍କୁ ଦେଇ ମଣିଷ ବେଭାର

ସିଦ୍ଧିଛ ଜୀବନ

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପରମ ମିତ୍ର ।

ଏ ମଣିଷ ଭାଇ ଆଗଭର ହୋଇ

ଯୋଗରେ,କର୍ମରେ

ପ୍ରୀତିର ଗୀତି ଗାଇବା ।

କପଟ ଛଳନା ଅବା ପ୍ରବଂଚନା

କିଛି ବି ନ ଥିବ

ସୁରମ୍ୟ ସୁରେ ବଂଚିବା ।

ଅପୂର୍ବ ସଂକଳ୍ପ ପବିତ୍ର ପୁଲକ

ମମତାର ଡାକ

ତୁହାଇ ତୁହାଇ ଦିଏ ।

ତାହା ହିଁ ଆମରି ମାନବ ଧରମ

ଈଶ୍ୱର ଆଗରେ

ମୈତ୍ରୀର ଗୀତି ଗାଏ ।