ମୋ ପରି ବାଟଟିଏ

କିଛି ରାସ୍ତା କୋଉଠି କି ବି ଯାଏନି !!

ବୁଦୁବୁଦିଆ ଖଣ୍ଡେ ଜମିରେ

ଶିରାଳିଆ ଗାରଟିଏ ପରି

ନାମକୁ ମାତ୍ର ପଡ଼ିଥାଏ,

ଘାସଚଢ଼ା, ଅମଡ଼ା ହୋଇ,

ଜନ୍ମ ବେଳରୁ ବଞ୍ଚିଥାଏ,

ବଞ୍ଚିତ ହୋଇ ବାଟୋଇଟିଏରୁ ।

ଖରାଠୁଁ ଶୀତ,

ବର୍ଷାଠୁଁ ବସନ୍ତ--

ଅପଲକେ ସେମିତି ଅନେଇ ଥାଏ

କାଳେ କିଏ ଆସିଯିବ;

ତାକୁ ଦେଖି ଆଉ କେତେଜଣ--ଏମିତି

ପାଦ ପରେ ପାଦ, ଝୁଣ୍ଟାଝୁଣ୍ଟି, ଦୌଡ଼ାଦୌଡ଼ି,

ମୁକ୍ତି ପାଇଯିବ ତା ଉପରେ ଜବରଦସ୍ତ

ଘାସ ବୁଦାଙ୍କର ମାଲିକାନାରୁ--

ଅବାଟଟା ଅବା ବାଟ ହୋଇଯିବ।

ମୁଁ ବି ତ ସେମିତିକା ବାଟ ଟିଏ;

କିଛି ଅନାବନାକୁ ଆବୋରି ବସିଛି

ଭାବନାର ଆରମ୍ଭରୁ ଶେଷ ଯାଏଁ,

କିଛି ସତ କିଛି ମିଛ

କିଛି ଅତୀତ କିଛି ଗପ,

କବିତାର ଚିତ୍ରକଳ୍ପ ପରି,

ଅଛି ବୋଲି ଦିଶୁଛି--

ନଦିଶିଲେ ବି ଖୋଜା ପଡ଼ନ୍ତିନି।

ଯଥାର୍ଥରେ ପଳାଶ ଫୁଲ ଟିଏ--

କିଆରୀକଡ଼ର, ଯାହା ପାଇଁ--

ପ୍ରଶଂସା ହିଁ ନିନ୍ଦା !!

ଯଦି କେବେ କିଏ ପଚାରି ଦିଏ----

"ଇଏ କି ଫୁଲ?", ଉତ୍ତରରେ--

"ଇଏ ସେ ଫୁଲ ଯାହାର ରୂପ ମାତ୍ର ଅଛି,

ବାସର ବ୍ୟତୀତ"--ସେ ହସିବ ନା କାନ୍ଦିବ--

କେବଳ ନିର୍ଲଜ୍ଜ ପଣରେ--

ଚୁପ୍ ରହିବା ବିନା ??

ଏଇତ ମୋ ଜୀବନର ସଂଜ୍ଞା;

ସେ ଅତୃପ୍ତ ବାଟ ଆଉ

ଅଭିଶପ୍ତ ପଳାଶ ପରି--

କେବେ କେଜାଣି ସେ ଅବାଟ ବାଟ ହେବ--

ସମସ୍ତଙ୍କ ଯିବା ଆସିବା ଭିତରେ

କେହି କେବେ ଅଟକି ଯିବ--ଚିହ୍ନା କି ଅଚିହ୍ନା,

କହିଦେବ--"ହଁ, ଏଇ ବାଟେ ଆସ..

କେବଳ ଏଇ ବାଟ ଟି ହିଁ

ଗନ୍ତବ୍ୟକୁ ଯାଏ" ।।

ଫ୍ରାନସିସ୍ ଶତପଥୀ