ବାପା

॥ ବାପା ॥

ବାପା !

ଯାହା ଯାହା କହିଥିଲ

ମନେ ରଖି ସବୁ କରୁଛି,

କିଛି ହେଲାପରି ଲାଗୁନି,

ଯେମିତି କାଠ ଖଞ୍ଜିଲେ ନିଆଁ ଧରିବ

କହିଥିଲ,ଖଞ୍ଜୁଛି,ନିଆଁ ଧରୁନି

ଧୂଆଁରେ ଆଖି ପୋଡୁଛି,ଜଳୁନି ।

କହିଥିଲ ‐

ସରକାର କାମ କରୁଛୁ

କାହାଠୁ ଟଙ୍କାଏ ନବୁନି

କି ଛଣ୍ଟାକିଏ ଘିଅ ଦବୁନି

ନଉନି କି ଦଉନି,ହାଡେ ହାଡେ

ପାଳୁଛି,କାହିଁ ବାପା,ସୁନାମ ତ ମିଳୁନି,

ବରଂ ସମସ୍ତେ କ'ଣ କହୁଛନ୍ତି ‐

ଏ ରାଢ ଥିଲାଯାକେ କାହାର କିଛି ହବନି ।

ତମେ କହିଥିଲ ‐

ଲୁହା ଦେଖି ପାଣି ଦବୁ,

ଦଉଚି,ଅଫିସର୍ ର ଲୁହାପରି

କଥାକୁ ତା' ପାଣି,ସହକର୍ମୀଙ୍କ ଚିକ୍କଣିଆ କଥାକୁ

ପତଲା ସ୍ବଚ୍ଛ ପାଣି, ଅଧସ୍ତନଙ୍କ

ଖୁମାଣକୁ ତ ଉଚିତ ମୁତାବକ ହେମାଳପାଣି

ଦେଲାପରେ ବି ବାପା,ମୋତେ ଜମା

ଶୋଷ ନ ଥିଲାବେଳେ

ସେମାନଙ୍କ ତଣ୍ଟି କେମିତି ତଥାପି

ଶୁଖିଲା ଶୁଖିଲା ଲାଗୁଛି,ମୋତେ ଲାଗୁଚି

ମୁଁ ଯେମିତି ଶନିଙ୍କ ଚେୟାର ମାଡିବସିଚି ।

ତୁମେ ତ କହିଲ ‐

ମାଗମାଗୁଣିଙ୍କୁ ଫେରେଇବୁନି

ଦୁଃଖୀରଙ୍କୀଙ୍କ ପେଟ ବୁଝିବୁ,

ସବୁ ମନେଅଛି,ହେଲେ ବୁଝିପାରୁନି,

ଭୋଗପାଇଁ ଲୋକ ମନ୍ଦିର ନ ଯାଇ

ମୋ ପାଖରେ କାହିଁକି ଏତେ ହାଉଯାଉ

ଆକ୍ବାଗାର୍ଡରେ ଥଣ୍ଡା ପାଣି ଥାଇ ବି

ଚାନ୍ଦା ମାଗି ପାଣି ପିଇବାକୁ ଏତେ ଝୁଙ୍କ୍

କୋଉ ଜଣକ ବା ଦୁଃଖୀ ଯେ

କାହା ସାର୍ଟଟେକି ତାଙ୍କ ପେଟ ପରଖିବି !

ତମ କଥାରେ ବଡ ଦିକ୍ ଦାର୍

ହେଲିଣି ବାପା,କାଠ ଯେମିତି ଖଞ୍ଜିଲେ ବି

କାହା ମୁହଁରେ ଖୁସିର ନିଆଁ ଜମା ଦିଶୁନି !

ମୁଚୁକୁନ୍ଦିଆ ହସିବନି ତ ଆଉକ'ଣ

ଥିଲେ ସିନା ଦେଖନ୍ତ,ତମେ ତ ଏଇନେ ସ୍ବର୍ଗରେ,

ମୋର ଗୋଟିଏପାଦ ଅଫିସ୍ ଭିତରେ ତ

କେମିତି ଆରପାଦ ବାହାରେ

ସତରେ ବାପା,ମୋଟେ ଇଚ୍ଛା ହଉନି

ତମକଥା ମାନିବାକୁ ଏ ଘଣ୍ଟାଚକଟାରେ !