ମାଆ

ଅମୃତ ବୋଳା ସେ ଅମିୟର ଧାରା

ସତେ କି ଅଭୁଲା ନାମ ।

ସରଗଠୁ ବଡ଼ ସିନ୍ଧୁଠୁ ଗଭୀର

ତା କାନି ପଣତ ଦାମ ।।

ମଧୁ ଝରା ସ୍ମିତ ଝରଇ ଅଧରୁ

ତ୍ୟାଗ ପୂର୍ଣ୍ଣ ତା ଜୀବନ ।

ଅସୀମିତ ବୋଝ ବହି ନେଇ ଚାଲେ

ନ ହୋଇ ସେ ମ୍ରିୟମାଣ ।।

ସମ୍ପର୍କର ପୂର୍ଣ୍ଣ ପରିଭାଷା ସେ ଯେ

ବନ୍ଧନ ତା ଯେ ନିବିଡ଼ ।

ସ୍ନେହ ସରାଗର ଅମ୍ଳାନ ପ୍ରତୀକ

ରଚିଲା ସଂସାର ନୀଡ଼ ।।

ରଚିଣ ସେ ନୀଡ଼ ଛାଡ଼ି ଚାଲିଯାଇ

ଉଡ଼ିଗଲା କେଉଁ ଦିଗେ ?

ଶୂନ୍ୟତା ଲାଗଇ ତାର ସ୍ଥିତି ବିନା

ଖୋଜେ ମୁଁ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ମାର୍ଗେ ।।

ସ୍ନେହ,କରୁଣାର ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତ ଉତ୍ସ

ଢ଼ାଲୁଥାଉ ତା ଆଶିଷ ।

ସେ ଆଶିଷ ଲଭି ଅରଜିବି ପୁଣ୍ୟ

ବାନ୍ଧିଛି ମନେ ବିଶ୍ୱାସ ।।