ଈପ଼୍ପସିତ ବିଗ୍ରହ

ପୁନେଇଁ ନିଶାରେ ଦେଖେଇ ଦେଲ 

ସାଗର ବକ୍ଷରୁ ଶଶାଙ୍କର ଉଦ୍ୟମ 

ବାହୁବନ୍ଧନରୁ ମୁକୁଳି ଯାଉ ଯାଉ 

ପ୍ରଗାଢ଼ ଚୁମ୍ବନର ଅଭିପ୍ରାୟ ଆଉ 

ଅଶ୍ବିନୀ, ଦ୍ବିଜା, ଅନୁରାଧା, ବିଶାଖା 

ଆଦିଙ୍କୁ ମୁହଁ ଦେଖାଇବା ତତ୍ପରତା । 

 

ବିଚଳିତ ବିଚ୍ୟୁତ ହୋଇ 

ତନ୍ମୟତାର ପଲକରେ ମୋର 

ଅବସ୍ଥାନ କଲ ତୁମେ ନିମିରାଜା ତୁଲ

ଆଉ ମୋହର ଅଞ୍ଜନ ବୋଳି 

ମୋ ପିପାସୁ ନୟନେ 

କୋଉ ଛଟକରେ ଅକ୍ତିଆର କଲ

ସ୍ଥାୟୀ ଜାଗାଟିଏ 

ମୋ ହୃଦକନ୍ଦରେ ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ ନିଳୟେ । 

 

ଜାଣିଲନି ଚନ୍ଦ୍ରମାର ଶୀତଳ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା 

ହରି ନେଲା କିପରି 

ଉତ୍ତପ୍ତ ସୈନ୍ଧବ ପ୍ରଶ୍ବାସକୁ

ଆଉଜାଇ ମୋତେ ନିଜ ଆଡକୁ,

ବାଧ୍ଯ କଲ ଆଖି ବୁଜିବାକୁ 

ଦେଖି ପାରିଲିନି ଦକ୍ଷ ଶାପଗ୍ରସ୍ତ 

ଚନ୍ଦ୍ରମାର କଳଙ୍କ ଚିହ୍ନମାନ । 

 

ଦିନ, ମାସ, ବର୍ଷ ପାଷାଣ ସଜାଇ 

ସଦନ ତୋଳିଛି ଶଶି ନିକେତନ 

ହୃଦମନ୍ଦିରେ ମୋ ଶୂନ୍ଯ କନ୍ଦରେ 

ପୂଜୁଥିବି ବୋଲି ଈପ଼୍ପସିତ ବିଗ୍ରହେ