କବିର କଥା

ସୃଷ୍ଟିର ରକ୍ଷଣେ      ସାଗର ମନ୍ଥନେ

      ନିଗିଡିଲା ଯେଉଁ ବିଷ

ତା'କୁ କରି ପାନ     ଶମ୍ଭୁ ତ୍ରିଲୋଚନ

     ଲଭିଲେ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ।

ସତୀ ବିରହରେ     କୈଳାସ କୁହରେ

      ଦୀର୍ଘ କାଳ ତପ କରି

ପାର୍ବତୀ ସହିତେ     ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ବ ଯେତେ

     ଶୁକଙ୍କୁ ଦେଲେ ବିତରି ।

କବି ଏହି ମତେ      ଜନମି ଜଗତେ

      ଦୁଃଖ ହଳାହଳ ପିଇ

ମାରଇ ବିରହ        ଜାଳି ଦୁର୍ବିସହ

     ଅଜ୍ଞାତବାସରେ ଥୋଇ ।

ଅନୁଭବି ଧାର      ଶୋକର ଭଣ୍ଡାର

     ଫେଡାଇ କଲମ ଚାଳେ

ଶବ୍ଦକୁ ବିନ୍ୟାସ     କରି ଜୀବନ୍ୟାସ

      ଦିଅଇ ସାଧନା ବଳେ ।

ମରୁଭୂମି ପରେ      କୁସୁମ ସମ୍ଭାରେ

      ଆଙ୍କଇ ଭ୍ରମର ଚୁମା

କେବେ ଯୁଦ୍ଧ କ୍ଷେତ୍ରେ ସଜଳ ତା' ନେତ୍ରେ

     ମୈତ୍ରୀ ଲଙ୍ଘେ ଶତ୍ରୁ ସୀମା ।

ପ୍ରେମିକଟେ ସାଜି    ଅମ୍ବରରୁ ଖୋଜି

     ଗୁନ୍ଥେ ତାରା ମୋତି ହାର

ଓଠେ ଆଖି ଲୁହ      ବଢାଏ ବିରହ

      ପ୍ରଣୟିନୀ କେତେ ଦୂର ।

ଏମିତି ହୃଦୟ     ଭାଙ୍ଗି ମୋ ଅଥୟ

      କଲମ ମୁନଟେ ଆଜ

ଲେଖୁ ଲେଖୁ ଚିତ୍ର     ଚିରି କି ବିଚିତ୍ର

      ଦିଶଇ ମନ କାଗଜ ।

ଇଚ୍ଛା ଯାଏ ଘୁଞ୍ଚି    ଲୁହ ଯେତେ ବିଞ୍ଚି

      କରୁଣ ଲୋଚନ ତଳୁ

ପୁରୁଣା କ୍ଷତକୁ       ସାଉଁଳି ହାତକୁ

      ସମ୍ଭାଳିଛି କେଉଁ କାଳୁ ।

ମଧୁଲଗ୍ନେ ଆଜି     ସ୍ବପ୍ନ ଯାଏ ଭାଜି

      ପବନ ପିଟିଲେ ହାତ

ସମୟର ଡାଳେ     ଚାନ୍ଦ ଆଢୁଆଳେ

     ଲେଖୁଥାଇ ସିନା ଗୀତ ।

      ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା