ହାଏ ରେ ମୋ ପାୱାର ଚଷମା : ୧୩

ନଈ ସେ ପାରିର ଗାଧୁଆ ତୁଠ

ଶୀତ ଯେ ଜନଙ୍କୁ କରୁଛି ମଠ,

ତଥାପି ଯାଏ ମୁଁ ପ୍ରାତ ପ୍ରହରୁ,

ଦେହ ପଛେ ଭାଇ ଶୀତରେ ଥରୁ ।

ନଈ ଆର ପାରି ତୁଠରେ କିଏ

ନାଲି ପଣତ ପବନେ ଉଡାଏ,

ଭାରି ରସିକିଆ ଏ ବୁଢା ମନ,

ସକାଳ ପହରୁ ହେଲା ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ସକାଳ ଶୀତକୁ ତିଳେ ନ ଡରି

ଚଞ୍ଚଳେ ହେଲି ମୁଁ ନଈକୁ ପାରି ,

ଗାଧୁଆ ତୁଠେ ମାଇପି ଗହଳି,

ଜାଣନ୍ତି ଯଦି ରେ ପଡ଼ିବ ଗାଳି ।

ଧୀରେ ପାଦ ଥୋଇ ପହଞ୍ଚି ମୁହିଁ

ନାଲି ପଣତକୁ ଯେବେ ଦେଖଇ,

ଧିକ୍କାର କଲି ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ,

କାହିଁ ଏ ବୟସେ ସୁନ୍ଦରୀ ଖୋଜେ ।

ପଣତ ନୁହେଁ ସେ ଥିଲାରେ ବାନା,

ରସିକ ମନ ଏ ଉଚ୍ଚ୍ହୁଳେ ସିନା,

ବାଉଁଶରେ ଲାଗି ନାଲି ପତାକା,

ମନକୁ ମୋହର ଦେଲାରେ ଧୋକା ।

ପୁଣିରେ ପାୱାର ଚଷମା ମୋର,

ଦେଲୁ ପୁଣି ଧୋକା କି ହରବର,

ନୀତି ପ୍ରତି ଖାଏ ତୋହରି ରାଣ,

ବୁଜି ଦେବି ଆଖି କରି ମୁଁ ପଣ ।

ତଥାପି କାହୁଁ ଯେ ସମ୍ଭାଳେ ମନ,

ବୁଢା ଏ ବୟସେ ହୁଏ ଉଚ୍ଛନ୍ନ ।

ମୁନ୍ନା ମହାପାତ୍ର, ଗୁଣପୁର