ଟିକେ ଶୁଣ

ଆସରେ ଆସ ଟିନ୍‌ଟୁନ୍‌

ଯାହା କହୁଛି ସତ ମଣୁ ।

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ମାତି ଗାଆଁ ଛାଡ଼ି

ଜବର ଦଖଲରେ ପଡ଼ି ।

ସହରରେ କଲୁ ବସବାସ,

ଭୁଲିଲୁ ଗ୍ରାମ୍ୟ ପରିବେଶ ।

ପଚାରେ ନାହିଁ କେହିନାଆଁ

ଗାଁଆ ଲାଗୁଛି ଖାଆଁ ଖାଆଁ ।

ବୁକୁରେ ନାମଲେଖା ପଟ,

ପରିଚୟ ପତ୍ର ପକେଟ ।

ବୃଦ୍ଧ ରୁଗ୍‌ଣ ପ୍ରାଣ କାନ୍ଦୁଛି,

କିଏ ବା ତାକୁ ପଚାରୁଛି ।

ଆସିଗଲେ ଭୋଟ ବଜାର,

ସେବକ ହୋଇବେ ହାଜର ।

ପାଖେ ପ୍ରିୟ ଜନଙ୍କ ପରି,

ହାତ ଧରି ନେବେ ପଚାରି ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ସର୍ବସ୍ୱ ଚିନ୍ତାଧାରା

ସହଜେ ନପଡ଼ିବେ ଧରା ।

ସାହି ପଡ଼ିଶା ଆଖାପାଖ,

ଦେଖି ଏମାନଙ୍କର ଦୁଃଖ ।

ଯେ ଦିନସାରା ଖଟି ଖଟି,

ଉଦର ପାଇଁ ଦାନା ମୁଠି ।

ଉପାସେ ଅବା ଅଧା ଖାଇ,

କା ଚାଳି ତଳେ ପଡ଼େ ଶୋଇ ।

ପାଳି ପୋଷି ଯେ, କଲା ବଡ଼,

ପରବୁଦ୍ଧିରେ ଘର ଛାଡ଼ ।

ଘର ଘରଣୀ ହେଲା ରାଣୀ,

ନୁଖୁରା ମୁଣ୍ଡେ ମୋ ଭଉଣୀ ।