କୁନି ଝିଅର ମିନତୀ

ଦେବବ୍ରତ ଜେନା

ବୁଝିପାରେନା ଗୋଟିଏ କଥା

ଭାବେ ମୁଁ ବସି ଯେତେ

ଦୁନିଆ ସଦା ଆଡ ଆଖିରେ

କାହିଁକି ଦେଖେ ମୋତେ ?

ପୁଅ ଝିଅ ଯେ ସବୁ ସମାନ

ଆଇନ ଆମ କହେ

ନିଜ ଘରେ ବି ପୁଅ ଯେ ଭଲ

ଝିଅ ଯେ ଭେଲ ହୁଏ ।

ବାପା ଓ ମାଆ ଗେଲ କରନ୍ତି

ମୁନା ଭାଇକୁ ମୋର,

ମୋତେ ଦେଖିଲେ କାହିଁକି କେଜାଣି

ହୁଅନ୍ତି ଗରଗର ?

ମୁଣା ପାଇଁକି ଆଣନ୍ତି ବାପା

ପୋଷାକ ଚାରିହଳ,

ମୋ ବେଳକୁ କହନ୍ତି ମାଆ

ଗୋଟେ ହଳରେ ଚଳ ।

ଖାଇବା ଚିଜ ଆଣନ୍ତି ଯେବେ

ତାକୁ ଦିଅନ୍ତି ଆଗ,

ମାଆ କହନ୍ତି ଝିଅପିଲା ତୁ

ତୋର ନାହିଁ ଭାଗ ।

ଯାନି ଯାତରା, ପର୍ବ ମେଳା ସେ

ବୁଲେ ବାପାଙ୍କ ସଙ୍ଗେ,

ବାପା କୁହନ୍ତି ମା’ଙ୍କ ସଙ୍ଗେ

କରିଯା କମ ବେଗେ ।

ପାଠ ପଢାରେ ଖେଳକୁଦରେ

ମୁଣା ପାଏ ଆଦର,

ସବୁବେଳେ ମୁଁ ଉପେକ୍ଷା ପାତ୍ର

କରନ୍ତି ହତାଦର ।

ଝିଅ ଜନମ ପର ଘରକୁ

କହନ୍ତି ମଆ ମୋର,

ପାଠ ପଢିକି କି ଲାଭ ତୋର

ଯିବୁ ଯେ ଶାଶୁଘର ।

ପୁଅ ଝିଅରେ ନାହିଁ ଫରକ

ନୀଚ ମାନସିକତା,

ଗରିବ ଆଉ ଅବା ଧନୀକ

ଦେଖିବା ସମାନତା ।

ଏବର ଆମେ ପୁଅଠୁ ଆଗ

ପାଠଶାଠ ସବୁରେ,

ଦୁର୍ବଳ ପରା ନୋହୁ ଯେ ଆମେ

କୌଣସିଟି କାମରେ ।

ଛୋଟ ହେଲେ ବି କହେ ସଭିଙ୍କୁ

ହେ ମୋର ପିତାମାତା,

ସ୍ନେହ ଶରଧା ଦିଅ ଆମକୁ

ହେବୁ ଜଗତ ଜିତା ।