ଶୀତର ସକାଳଟିଏ

ମନକୁ ପାଏନି ଖୋଜି ଶୀତ ଯେବେ ଛୁଇଁଯାଏ

ସବୁଜ ଗହୀର ଘେରା ମୋ ଗାଆଁରେ ହଜିଯାଏ|

ତରତର ସଁବାରିଆ ଚରଚର ଧାନକାଟେ

ଦି ଘଡି ଖଟିଲେ ଯାଇ ସୂର୍ଯ୍ୟ ତାକୁ ଭେଟେ |

ଦି ଭାରି ଧାନ ଉଁଷେଇ ଘରଣୀ ତାହାର

ଆସେ ହିଡମୁଣ୍ଡେ ଧରି ପଖାଳର ଭାର |

ମୁଗ ଚଣା ଫୁଲ କଷି ଉଡାନ୍ତି ବିଲରେ

ସତେ କି ମାଆ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନିଜେ ଉଭା ସେହିଠାରେ |

ଫୁଲ ପତ୍ରରେ କାକର ଟୋପାର ବିନ୍ୟାସ

ମନ ତଳେ ସ୍ଵପ୍ନ ପରି ଅଳ୍ପ ତା ଆୟୂଷ ।

ପଟିପଟି ବଡିପାରି ଶୁଖେଇଚି ବୋଉ

ଋତୁ ବାରି ତା ଜଞ୍ଜାଳ ସରେନି ତ ଆଉ ।

ସମୟ ଯାଇଛି ଗଡି ମୋ ବୟସ ସାଥେ

ଉଜାଣି ବି ଫେରିବନି ମୋ ଜୀବନ ପଥେ ।

ଭୁଲି କିନ୍ତୁ ହୁଏ ନାହିଁ ସେ ଶୀତ ସକାଳ

ଜୀବନ ପାଦପର ସେ ଅଙ୍କୁରିତ ମୂଳ ।