ବର୍ଷାରେ କବି

 ଶ୍ରାବଣ ଆକାଶୁ ଘୋର ବରଷା ବରଷେ

 ଫୁଲିଉଠେ ନଦୀ,ନାଳ ବସୁମତୀ ହସେ ।

 ଦିନ ଦିଶେ ରାତି ପରି ସୂରୁଯ କିରଣ

 ପଡେନାହିଁ ଘୋଡାଇଛି ମେଘ ଆବରଣ ।।

 

 ଟିପି ଟିପି ଜଳବିନ୍ଦୁ  ଝରି ଝରି ଆସେ

 ସୈାଦାମିନୀ ଲୁଚକାଳି  ଖେଳଇ ଆକାଶେ ।

 ଘନଘୋର ବର୍ଷା ସଙ୍ଗେ ମେଘ ଗରଜନ

 ପରଦେଶେ ଝୁରେ ବସି ବିରହୀ ଜୀବନ ।।

 

 ତରୁ,ଲଢା ପଲ୍ଲବିତ  ସବୁଜ ବରଣା

 ସେ କି ମୋ ପ୍ରୀୟା ପଣତ କରେ ଆନମନା ।

 ଜାଇ,ଯୁଇ,ହେନା,ହର-  ଗଉରା କୁସୁମ

 ଫୁଟି ବାସ ଚହଟାଏ  ହରେ ମନ ପ୍ରାଣ ।।

 

 ସତେକି ସବୁଜ ଝୀନ  ଛିଟ ପତନିରେ

 ରସା ଶୋହେ ବର୍ଷାଝରା ଶୀତଳ ସଞ୍ଜରେ ।

 ମେଘ ମେଦୁରିତ ଶୂନ୍ୟ  ଆକାଶ କୁ ଦେଖି

 ଲତାକୁଞ୍ଜେ ଅହିଭୁଜ  ନାଚେ ପୁଚ୍ଛ ଟେକି ।।

 

 ନବଦୁର୍ବାଦଳ ଘାସ  ଗାଲିଚା ଉପରେ  

 ସାଧବାଣୀ କି ସୁନ୍ଦର (ତା ନାଲି)ପାଟ ଓଢଣୀ ରେ ।

 ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ ମୁକ୍ତ ବାୟୁ  ପ୍ରବାହିତ ହୁଏ

 ମାଟିର ମହକେ ମନ  ହଜି ହଜି ଯାଏ ।।

 

 ସୁସ୍କ ଭୂଇଁ କର୍ଦମାକ୍ତ  ଟାଙ୍ଗର ଭୂଧର

 ଫୁଟି ଝରଇ ସଲିଳ   ଝରେ କେତେ ଝର ।

 ମଣ୍ଡୂକ ରାବଇ ବସି   ସାରୁ ଗଛମୂଳେ

 ଫୁଲିଉଠେ ନଦ,ନଦୀ  ବରଷା ର ଜଳେ ।।

 

 ସାତରଙ୍ଗ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ  କଳାମେଘ କୋଳେ

 ଦେଖିସେ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ  ପ୍ରୀୟା ମନେପଡେ ।

 ଘନକଳା ମେଘମାଳା  ଲଗାଣ ବରଷା

 ମନେପଡେ ପରଦେଶେ  ମୋର ପ୍ରୀୟରସା ।।