ସନ୍ଧ୍ୟାର ଭାବନା

ଗୋଧୂଳି ଲଗନେ ସୂରୁଯ ଗଗନେ

ଢଳିଲେ କି ଶୋଭା ଦିଶେ

ସୁନେଲି ଆକାଶ ଘେନେ ଅବକାଶ

ବହଳ ତମସେ ମିଶେ ।

ବିଦାୟ ବେଳାରେ ଜୀବନ ଖେଳାରେ

ଶ୍ରାନ୍ତ ଭାବନା ବଢେ

ହାନିଲାଭ ସ୍ମୃତି ତିକ୍ତ ଅନୁଭୂତି

ଦିନଚର୍ଯ୍ୟା ମନେ ପଡେ ।

ବାହୁଡା ଚଢେଇ ଆହାର ବଢେଇ

ଶାବକ ନିକଟେ ଧାଏଁ

ନୀଡ ମଧ୍ୟେ ପଶି ନୀରବରେ ବସି

ଭାବୁଥାଏ ମୂକ ପ୍ରାୟେ ।

ଛାତି ତଳ କୋହ ଛାଡି ବଢେ ମୋହ

ଅନନ୍ତ ଆକାଶ ଆଡେ

ସାନ୍ଧ୍ୟ ଅର୍ଘ୍ୟ ନେଇ କୁଳବଧୂ ସେଇ

ଦୀପ ଜ୍ୟୋତିଟିଏ ବାଢେ ।

ଜୀବନ ଯାତନା ଭୁଲି ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା

କରଇ କୁଶଳ ଆଶେ

ଅଭିଳାଷ ତାର ବୁଝେ ନିର୍ବିକାର

ସଞ୍ଜତାରା ଉଇଁ ପାଶେ ।

ଶୀତଳ ପବନ ଛୁଅଁଇ ଭବନ

ଦୁଆର ଝରକା ଠେଲି

ଅବସାଦେ ତିନ୍ତା କାଲି ପାଇଁ ଚିନ୍ତା

ପଶୁଥାଏ ଭେଳି ଭେଳି ।

ସୁଖଦୁଃଖ ଭରା କେତେ ପଇଁତରା

ମାଡି ବସେ ଘନ ଛାଇ

ଦିନ ପରେ ରାତି ଚିରକାଳ ସାଥୀ

ବିତୁଥାନ୍ତି ଆସି ଯାଇ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା