ଅକନ୍ୟା ଜଗତ ଲାଗଇ ଶୂନା

ଆକାଶେ ଅନେଇ ଅମା ଅନ୍ଧକାର

ଅରପି ଦେବାକୁ ଅରଜି କଲି ।

ଆକାଶ କହିଲା "ନାଇଁ ଲୋ ଲାବଣ୍ୟ

ଅନ୍ଧାର ରହିଛି ମୋ'ପାଇଁ ଖାଲି ।"

"ତୋ'ପାଇଁ ଦେଉଛି ବିପୁଳ ନୀଳିମା

ହୃଦୟେ ତୋହର ସଜେଇ ନେବୁ ।

ସେଇ ନୀଳିମାରେ ତୋ'ନୀଳ ଅଗଣା

ମିଠା ମହକରେ ମହକେଇବୁ ।"

ଜହ୍ନକୁ ମାଗିଲି ତା'ଦେହ କଳଙ୍କ

ମୁଠାଏ ଜୋଛନା ବିଛେଇ ଦେଲା ।

ଜୋଛନାରେ ଭିଜି ଅଭିସାରୀ ସାଜି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟକୁ ମଣ୍ଡିବି, ଇସାରା କଲା ।

"କଳଙ୍କ ନୁହେଁ ଲୋ,ତୋ'ଭାଗ୍ୟ ଲିଖନ

ତାହା ମୋ'କପାଳ ଦରଦୀ ଦାଗ ।

କାହାରି ଅନିଷ୍ଟ ନୁହେଁ ମୋ'ଅଭିଷ୍ଟ

ତଥାପି ନିୟତି ସୁଝାଏ ରାଗ ।"

ତାରା ମାନେ ସବୁ ଉଙ୍କି ମାରି ମାରି

ଫୁଲ ଗହଣାରେ ହୃଦୟ ମୋର ।

ଅଳଙ୍କୃତ କଲେ ମାଗିବା ଆଗରୁ

ସ୍ତିମିତ ଯଉବନ ତାଙ୍କର ।

କଳା ବଉଦକୁ ମାଗିଲି କାଳିମା

ଉଧାର ଆଣି ସେ ଶୁଭ୍ରତା ଦେଲା।

ଧଳା ବଉଦର ପଣତ କାନିରେ

ଜୀବନ ସାରା ସେ ବନ୍ଧା ପଡିଲା ।

ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ରୁଦ୍ରତା ବୈଶାଖୀ ସାନ୍ଧ୍ରତା

ମମତା ପଣରେ ମାଗି ବସିଲି ।

ସୁନା କିରଣର ସୁନେଲି ମୁକୁଟ

ନରମେ ନରମେ ଦେଲେ ସେ ଢ଼ାଳି।

ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ତୀରେ ସାଗର ବେଳାରେ

ଉଆଁସୀ ଜୁଆର ଆଶା ମୁଁ କଲି।

ଶାମୁକା ଗରଭୁ ରତନ ଯାଚିଲା

ଯତନେ ତାହାକୁ ସାଉଁଟି ନେଲି ।

କି ଭାଗ୍ୟକୁ ନେଇ ଆସିଲି ଏ ମହୀ

ନିଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ ପଚାରୁ ଥିଲି ।

ସଭିଏଁ କହିଲେ ପ୍ରକୃତି କନ୍ୟା ତୁ

ଆମରି ଆଶିଷ ଦେବୁ ଲୋ ଢ଼ାଳି।

ପୁରୁଷକୁ କଲୁ ଲବ୍ଧ ପରାକ୍ରମୀ

ସୁନ୍ଦର ପଣରେ ତୋତେ ସଜେଇ ।

ତୋ'ରି ଦରଦ ତୋ'ରି କଳଙ୍କ

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରଜ୍ଞାରେ ଦେବୁ ଲୋ ଧୋଇ।

ମୋହିନୀ,ମାନ ର ପାଖୁଡ଼ାରେ ତୋତେ

ରଖିବୁ ଲୋ କରି ମହାର୍ଘ ଧନ ।

ତୋ'ରି ଗଉରବେ ଗର୍ବ କରିବୁ

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ବଢିବ ମାନ ।

ତୁ ମାନସ କନ୍ୟା, ତୁ ସାଗର କନ୍ୟା

ପ୍ରକୃତି କନ୍ୟା ତୁ,କନ୍ୟା ସବୁରି ।

ନକ୍ଷତ୍ର ବି ତୁ ଜ୍ୟୋତିଷ୍କ ବି ତୁ

ଜ୍ୟୋତି ତୁ,ରଶ୍ମି, ଲଷ୍ମୀ ଆମରି ।

କନ୍ୟା ଯେ ରତନ, କନ୍ୟା ମହାଧନ

କନ୍ୟାକୁ କରୁଛ କାହିଁକି ଘୃଣା !

ଦୁଇ କୁଳ ପାଇଁ ତା' ମୂଲ ଅମୂଲ୍ୟ

ଅକନ୍ୟା ଜଗତ ଲାଗଇ ଶୂନା ।