ସେଇ ଭାଗ୍ୟ ମୋତେ ଦିଅ

ପୁରୁଷୋତ୍ତମ ହେ ଜଗତ ଇଶ୍ୱର  

ଏଡିକି ନିଷ୍ଠୁର ତୁମେ 

କାହା ଭାଗ୍ୟରେ ଫୁଲର ଫଗୁଣ 

ଯାତନା ଦେଲ କା କର୍ମେ ।

ଭକତ ଜଟାୟୁ ଡେଣା ଛେଦ କଲ

ଭକ୍ତି ଦେଲ ତା'ର ହୃଦେ

ଭକ୍ତ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ବାଳୀ ବଦ୍ଧ କଲ

ସୁଗ୍ରୀଙ୍କୁ ଜିତାଇ ଯୁଦ୍ଧେ ।

ମାତା ସୀତା ଓଠେ ଅଜାଡିଲ ଲୁହ

ଲହୁରେ ଲେଖିଲ ଗାଥା

ଅବୁଝା ସୁତ ମୁଁ ପାରେନାହିଁ ବୁଝି

ତୁମ ମନ ତଳ କଥା ।

ବିଭୀଷଣ ଭାଗେ ସୁନାର ଶ୍ରୀଲଙ୍କା 

ନିଜ ପାଇଁ ବନବାସ 

ପୁତ୍ର ଲବ କୁଶ ପିତା ସ୍ନେହ ବିନା

ଭାଗ୍ୟକୁ ଦିଅନ୍ତି ଦୋଷ ।

ତୁମେ ଯେବେ ଲେଖ ସବୁ ଭାଗ୍ୟ ପ୍ରଭୁ 

ସତୀଙ୍କୁ କାହିଁକି ଝୁର

ନିଜ କପାଳ ରେ ଆଙ୍କିଲନି କାଇଁ 

ସୁଖର ମଧୂର ସ୍ୱର ।

ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ନିଜ ଭାଗେ ଦୁଃଖ 

କେଉଁ କାରଣରୁ ବାଛ

ସତେ କି ଠାକୁରେ ବିରହ ଜ୍ୱଳନେ 

ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ଲଭୁଅଛ ।

କିଛି ମୁଁ ନବୁଝି ଏତିକି ବୁଝୁଛି

ସୁଖେ ତୁମେ ସାତପର

ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଛଟପଟ ହେଲେ

ମନ ଖୋଜେ ତୁମ ଦ୍ୱାର ।

ଏତିକି କରୁଣା ଥରୁଟେ କର ହେ 

ମୋ ଭାଗ୍ୟେ କଷଣ ଦିଅ

ମିଛ ମାୟା ମୋହ କୁହୁଡ଼ି ସଂସାରୁ 

ତୁମ୍ଭ ପାଖେ ଟାଣି ନିଅ ।