ଅପ୍ରାପ୍ତିର ପରବାସ

ଅନନ୍ତ କାଳରୁ ଏଯାଏଁ 

ଶ୍ମଶାନର ଏ ଅଭେଦ୍ୟ ପାଚେରୀ ଡେଇଁ 

ଖସି ମୁକୁଳି ଯିବାକୁ 

କରିଅଛି ସୀମାହୀନ ପ୍ରତୀକ୍ଷା 

ଏ ଅଘୋଷିତ କାରାବାସରୁ , କବର ତଳୁ

ଆଉ କୁଆଡେ ମୁକ୍ତ ଆକାଶକୁ 

ଅଥବା ତୁମ ସହିତ ଭାବର ସାଗରକୁ

ବଳିନାହିଁ ତିଳେ ବି ତିତିକ୍ଷା । 

ଏଠି ତ ପାତାଳରୁ ଅନ୍ତରୀକ୍ଷ 

ପୂର୍ବରୁ ପଶ୍ଚିମ ଆଉ 

ପ୍ରାପ୍ତିରୁ ଅପ୍ରାପ୍ତି ଯାଏଁ 

ନିରାଶାର ଲାଞ୍ଜ ଲମ୍ବେ ଫଟାଇ ପାଚେରୀ ,

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଆବର୍ତ୍ତନ କରାଇବାକୁ 

ନିଜ ଶବାଧାର ପାଷାଣ ପଣର

କେନ୍ଦ୍ର ଚାରିପଟେ ହୋଇ ଅଶରୀରୀ ।

ଅଙ୍ଗୀକାର କରିନେବି ପଛେ 

ଦୃଶ୍ୟ ଅଦୃଶ୍ଯର ଲୁଚକାଳି 

ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟି ପଟଳରୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ

ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ ଏଠି ଆଉ 

ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଜର୍ଜରିତ 

ନିଶବ୍ଦ ନିଥର ହୃଦୟକୁ ଜାଳି

ମାଟିତଳ ପ୍ରଚ୍ଛନ୍ନ କୋଷରେ 

ଆହୁତି ଦେବାକୁ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଘୃତ ଢାଳି । 

ଇଚ୍ଛା ଆଉ ଲାଳସା ତ ଥିଲା ବାକି

ଅକାଳରେ ଛାଡିଲି ବି ଧରା

ଭୟଭୀତ ହୁଅନାହିଁ 

ନାହିଁ ଏଠି ସମାଜର ଭାରା

ଏଇ ଭୂଇଁ ପରବାସ , ଆସ ଆସ

ତୁମେ ହିଁ ମୋ ଆପଣାର ପରା ।