ପଣତ

ପଣତ ଲୋ,ତୁ ତ

ପ୍ରୀତିରେ ପ୍ରୀତିରେ

ଆକାଶରେ ଉଡୁଥାଉ ।

ଆକାଶ ଯେ ନୀଳ

ସାଗର ବି ନୀଳ

ନିଲିମା ରେ ହଜିଯାଉ ।

ଜହ୍ନକୁ ମାଗିଲେ

ମୁଠାଏ କଳଙ୍କ

ଜୋଛନାରେ ଛାଟି ଦିଏ ।

ତା'ଦିଆ କଳଙ୍କ

ତୋ'ପଵିତ୍ରତାରେ

ମହା ପୁଣ୍ୟ ହୋଇଯାଏ ।

ସାଗର ଶାମୁକା

ଲୁଚି ଲୁଚି ତୋର

ପବିତ୍ରତା ନେଇଯାଏ ।

ସେ ପଵିତ୍ରତାରେ

ଶାମୁକା ସ୍ୱପ୍ନରେ

ଦିବ୍ୟଙ୍ଗନା ହୋଇଯାଏ ।

ଧରଣୀ ରାଣୀର

ଓଢଣୀ ରୂପେ ତୁ

ଆହୁରି ସୁନ୍ଦରୀ ସାଜୁ ।

ପଣତ ଲୋ ସତେ

କି କିମିଆଁ ଅଛି

ବଧୁ ବେଶେ ନିଜେ ହଜୁ !

ମାଆ ର ପଣତ

ହୋଇ ତୁ ମହତ

ମମତା ବର୍ଷାଇ ଥାଉ ।

କି ଗୁଣ ଗାଇବି

ସବୁ ଗୁଣେ ଛନ୍ଦା

ରୂପରେ ତୁ ମୋହିନେଉ ।

ପଣତ ଲୋ ମୋର

ଜାତି ଆଭିଜାତ୍ୟ

ନାରୀଙ୍କ ତୁ ସ୍ୱାଭିମାନ ।

ସ୍ୱାଭିମାନ କରୁ

ଅଭିମାନ କରୁ

ବନ୍ଦନୀୟା,ଗରୀୟାନ !

ତୋ କୋଳରେ ରହି

କାହ୍ନା ରୂପେ ଥାଇ

ଶ୍ରୀ କୃଷ୍ଣ ବି ଖେଳୁଥିଲେ ।

ଖେଳରେ ଖେଳରେ

ସ୍ନେହରେ ସ୍ନେହରେ

ବାଲ୍ୟ ଲୀଳା କରୁଥିଲେ ।

ମମତମୟୀ ଗୋ

ମମତା ପସରା

ଅଫୁରନ୍ତ,ଅସରନ୍ତି ।

ପ୍ରଣାମ କରୁଛି

ପ୍ରଣତି ଢାଳୁଛି

ସୁହାସିନୀ,ଗୁଣବତୀ ।