ଛୁଆଁ

ତରଳି ଯାଏ ପଥରର ଟାଣ ଦେହ

ଜଳର ପ୍ରେମଭରା ଛୁଆଁରେ,

ମଜ୍ଜିଯାଏ ତରଙ୍ଗିଣୀ ମଧୁଗୀତି ଗାଇ

ଭୁଲିଯାଏ ମୁଣ୍ଡ ପିଟିବାର ଦୁଃଖ

ଜଳ ଭରା କୋମଳ ଦେହରେ ।

କିଏ କହେ ସେ ମମତାମୟୀ

ଅନ୍ଯପାଇଁ ଜନ୍ମତାର

ଦେଇ ଦେଇ ପାଲଟିଛି ଦେବୀର ପ୍ରତୀକ,

କିଏ କହେ ସେ ଏକ ମଧୁର ମୂର୍ଛନା

ଜୀବନର ଗୀତଗାଏ

କିଏ ସାଜେ ତା ପ୍ରେମରେ କବି ଅବା ଭାବୁକ ।

ସେ ବି ସାଜେ ବିଦ୍ରୋହିଣୀ

କୂଳ ଲଙ୍ଘେ ନିଜ ସୀମାର

ମମତ୍ବର ବୋଧ ତଳେ ଜାଗି ଉଠେ ସଂହାରିଣୀ

ତ ଛୁଆଁରେ ସର୍ଜି ଯାଏ

ଧ୍ବଂସର ତାଣ୍ଡବ

ଭୁଲି ଯାଏ ସେ ଦିନେ ଥିଲା ପାଳନକାରିଣୀ ।