ଅମୃତାଗ୍ନି

ନିଆଁ ପୁଆଁ ନିତି    ମନେ ଭରେ ପ୍ରୀତି

     ଶୀତୁଆ ସକାଳ ସଂଜେ,

ଅଥୟ ଶରୀରେ    ଅମୃତ ଯେସନେ

     ଗରୀବର ଦୁଃଖ କୁଂଜେ ॥

ଫଟା ଅଧରରେ     ଉଷୁମ ପରଶେ

     ଦେହେ ଚନ୍ଦନ ସମାନ,

ମନକୁହା କଥା     ତୋଳଇ ଆସର

     ଶିଶୁ କଉତୁକ ମନ ॥

ଅଗ୍ନିଦେବ ହୋଇ     ଉଷୁମ କମ୍ବଳ

     ଫେଡନ୍ତି ଗରୀବ ଦୁଃଖ,

ତାଂକରି ଆଶୀଷ     ଲଭିଣ ମାନସ

     ମଣନ୍ତି ହୃଦୟେ ସୁଖ ॥

ଗ୍ରୀଷମ ଦିନରେ     ସେହି ଅଗ୍ନିଦେବ

     ଜନେ ଦେଇ ପରାଭବ,

ତତଲା ତାୱ୍ୱାରେ     ଭାଜି ଜଗତକୁ

    ପାଳନ୍ତି ଚଇତି ପର୍ବ ॥

ଶମଶାନେ ଖାଇ     ବାସ୍ତବ ଶରୀର

     ସାଜିଥାନ୍ତି ଯମ ମିତ୍ର,

ଘର ଗ୍ରାମ ଗ୍ରାସି    ମହା ଆନନ୍ଦରେ

     ସାଜିଥାନ୍ତି ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ॥

ପାକସିଦ୍ଧ କରି      ଜଗତ ଜନଂକୁ

     ସାଜିଥାନ୍ତି ସଂଜିବନୀ,

ଧୂପଦୀପେ ଦେଇ    ପ୍ରୀତିର ପରଶ

    ଦେବତାଂକ ସନ୍ଦିପନୀ ॥

ଯଜ୍ଞକୁଣ୍ତେ ପୋଡି     ନାସ୍ତିକ ପ୍ରକୃତି

     ମନବାଂଛା କରି ପୂର୍ଣ୍ଣ,

ବାହାବେଦୀ ପରେ    ନବ ଦମ୍ପତିଂକ

     ସାକ୍ଷପାଇଁ ଅବତୀର୍ଣ୍ଣ ॥  

ବାରୁଦ ବଲୟେ     ସାଜି ମହାକାଳ

     ପ୍ରଳୟ ଆଣି ମହୀରେ,

କେଉଁରୂପେ ରୂପ      କିବା ଅପରୂପ

      ସାଜିଥାଇ ଏ ଧରାରେ ॥