ଭକତି ଖୋଜି ପାଉନି

ଏମିତି ମନ୍ଦିରେ ରଖିଅଛ ମୋତେ,

ଭକତ ଅଛନ୍ତି

ଭକତି ଖୋଜି ପାଉନି ।

ଚାରିଆଡେ ଖାଲି ବତାସିଆ ଭିଡ଼

ଶ୍ରଦ୍ଧାଳୁ ଅଛନ୍ତି

ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଦର୍ଶନ ନାହିଁ ।

ମନ୍ଦିର ଆଗରେ କ୍ରୁର କୋଳାହଳ

ସଙ୍ଗୀତ ଶୁଭୁଛି

ସ୍ତୁତି ସ୍ତୋତ୍ର ଲୁପ୍ତ ପ୍ରାୟ ।

ମୁଖେ ମୁଖେ ମୋ'ରି ଜୟ ଜୟକାର,

ହୃଦୟ ଭିତରେ

ଅତର୍କିତ ପରାଜୟ ।

ମୋ'ପାଇଁ ରହିଛି ରତ୍ନ ସିଂହାସନ

ତା'ପାଇଁ ମିଳୁନି

ବକଟେ ଛିଣ୍ଡା ଆସନ !

ସୁଦୀର୍ଘ ଧ୍ୱଜାରେ ମନ୍ଦିର ଶୋଭିତ

ପୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ

ବୁଲୁଛି ପ୍ରିୟ ସନ୍ତାନ ।

ମୋ'ଲାଗି ଏମିତି ପ୍ରସାଦ ଅର୍ପିଲ,

ଘିଅ ମହୁ ମିଶା

ମିଠା ମହକର ବାସ୍ନା ।

ଅଗଣାରେ ଥିବା ଭୋଖିଲା ପ୍ରାଣକୁ,

ଦେଇ ପାରୁନି ମୁଁ

ଦୁଇଟି ଶୁଖିଲା ଦାନା ।

ଷାଠିଏ ପଉଟି ଭୋଗ ନିତି ପ୍ରତି

ଖୁସିରେ ଖୁସିରେ

ମୋ'ପାଇଁ ବାଢି ଦେଉଛ ।

ହା ଅନ୍ନ ଚିତ୍କାରେ 'ହେ ନାଥ'ଉଚ୍ଚାରେ

ହାତଭାଗ୍ୟ ସିଏ

ତା'ପାଇଁ କେବେ ଭାବିଛ ?

ହାତଭାଗ୍ୟ ସିଏ ବାସ୍ତବରେ ନୁହେଁ,

ନିଜେ ମୁଁ ନିର୍ବାକ

ଭାଗ୍ୟହରା ଭଗବାନ ।

ରତ୍ନ ସୁଶୋଭିତ ପଲଙ୍କେ ଶୋଇଛି

ନ୍ୟୁନ,ନିରୁପାୟ

କ୍ଷୁଧାକ୍ରାନ୍ତ ମୋ ସନ୍ତାନ ।

କହି ତ ନ ଥିଲି ଭଗବାନ ବୋଲି,

ଦରିଦ୍ରଙ୍କ ପାଇଁ

ନୁହେଁ ମୁହିଁ ନାରାୟଣ ।

ବନ୍ଧୁ ମୁଁ ତାଙ୍କରି,ପିତା ମୁଁ ତାଙ୍କରି

ତଥାପି ନିସ୍ତବ୍ଧ

କିଂ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ,ମ୍ରିୟମାଣ ।

ପରମ୍ପରା ଦ୍ୱାହି ମୋ'ନାଆଁରେ ଦେଇ

ମହଣ ମହଣ

ସୁନା ରୁପାର ଛାଉଣୀ ।

ଖଞ୍ଜି ଦେଇଅଛ ମୋ'ସାରା ଦେହରେ

ଚାହେଁନା ସେସବୁ,

ଭକତର ଦୁଃଖ ଜାଣି ।

ହୃଦୟରୁ ଯେବେ ଭକତି ରହିଛି

ଭକତ ଆରତ

ହୃଦେ ଅନୁଭବ କର ।

ଭକତର ପାଇଁ ବାଢିଦିଅ ସବୁ

ଭକତ ପ୍ରେମିକ

କ୍ଷୁଧା ନିବାରଣ କର ।