ବିଦାୟୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ

ସମ୍ପ୍ରତି ବର୍ଷର

ବିଦାୟୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ !

ଅର୍ଦ୍ଧ ନିମିଲିତ ନୟନ ନେଇ ।

ବିଷାଦକୁ ନିଜ

ଅଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର କରି

ମଉନେ ଲୁଚିଛ କୋଣରେ ଯାଇ ।

ସରମି ଯାଇଛି

ନରମ ନୟନ

ଅବା ଭିଜିଅଛି ନିରାଶା ନୀରେ ।

ଶୋକ ସନ୍ତାପିତ

କାରୁଣ୍ୟ ଚାହାଣି

ମରମେ ମରମେ ଦରଦ ଭରେ ।

ମେଲାଣି ନେଉଛ

ମୋ' ଏ ଅଗଣାରୁ

ସେଇଥିପାଇଁ କି ଏତେ ଉଦାସ ।

ଉଦାସୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ

ଦୁଃଖ କର ନାହିଁ

ଭୁଲିବିନି କେବେ ତୁମ ସଂସ୍ପର୍ଶ ।

ଇତିହାସ କେବେ

ଭୁଲି ପାରିବିନି

ଆଗାମୀ ଯୁଗକୁ ସ୍ୱାଗତ କରି ।

ଆଗାମୀ ଯୁଗ ତ

ନିତ୍ୟ ଅନିଶ୍ଚିତ

ଅତୀତ ଯେ ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ମୋହରି ।

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ,ତୁମରି

ଅନ୍ତରଙ୍ଗତା ରେ

ନୂଆ ସକାଳକୁ ସଜେଇ ଦେବ ।

ସୁନେଲି ସକାଳ

ନିର୍ମିବ ନିର୍ମାଲ୍ୟ

ନୂଆ ବରଷ ବି ବୈଭବା ହେବ ।

ଶୁଭଦା ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ

କାଲିର ସନ୍ଧ୍ୟା ଯେ

ଗେଲ୍ହେଇ, ତୁମରି ସାନ ଭଉଣୀ ।

ତୁମ ଅସ୍ତରାଗେ

ସିମନ୍ତିନୀ ସାଜି

ନାଇବ ଅନୁପ ରଙ୍ଗେ ଓଢଣୀ ।

ବର୍ଷ ଭଉଣୀ ଗୋ

ଦିବ୍ୟ ଓଢଣୀରେ

ତୁମରି ସୀମନ୍ତ ସଜେଇ ଦେବି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ୱତୀ

ଶାଶ୍ୱତୀ ରୂପରେ

ପାଇବି ତୁମକୁ,ଆଶା ରଖିବି ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରତିମା

ରୂପେ ନିରୂପମା

ମୋହିନୀ କନ୍ୟାର ଆଭୂଷଣରେ ।

ସାରା ସଂସାରକୁ

ଆଦରି ନେବ ଗୋ

ସୁଖରେ ସୁଖରେ,ହସ ଖୁସିରେ ।

ନ ରହିବେ କେହି

ଆତଙ୍କି ବୈଦେହୀ

ଅଭାବ ଅଙ୍କକୁ ଲିଭେଇ ଦେବ ।

ହସି ହସାଇବ

ଏ ସାରା ସଂସାର

ହସରେ ହସରେ ଉଲ୍ଲସି ଯିବ ।