ନୀଡ

ଏକ ଉଜୁଡା ବଣରୁ ପକ୍ଷୀଟିଏ

ଦିନେ ଆସିଥିଲା ଯେ ଉଡି,

ବସାଟିଏ ପାଇଁ ଅନୁମତି ମାଗିଲା

ବୃକ୍ଷକୁ ହାତ ସେ ଯୋଡି ।

ନିଃସଂକୋଚେ ସମ୍ମତି ଢାଳି ଦେଲା

ବୃକ୍ଷଟି ଯେ ହସି ହସି,

ଶୁଖା କାଠିକୁଟା ଜୁଟାଇ ପକ୍ଷୀଟି

ଆରମ୍ଭିଲା ତାର ଗତି ।

ଦିନ କେଇଟାରେ ବସାଟି ତାହାର

ହୋଇଗଲା ଯେ ପ୍ରସ୍ତୁତ,

ଅଣ୍ଡା ଦୁଇଗେଟି ସେଥିରେ ଦେଲା ସେ

ଆଗେଇବାକୁ ବଂଶ ଭବିଷ୍ଯତ ।

ଖାଦ୍ଯ ଅନ୍ବେଷଣ ସାରି ଦିନେ ପକ୍ଷୀଟି

ବାହୁଡିଲା ଏକ ଅପରାହ୍ନେ,

ଦେଖିଲା ସେ ବସା ନାହିଁ ତାର

ଅବା ସେ ବୃକ୍ଷବନ୍ଧୁ ସେହି ସ୍ଥାନେ ।

ଦୂରେ ଭୁମିପରେ ଲୋଟି ବୃକ୍ଷଟି

ଗଣୁଥିଲା ଶେଷ ନିଃଶ୍ବାସ,

ପକ୍ଷୀଟିକୁ ଦେଖି କହିଲା-

"କ୍ଷମା ଦେବ ବନ୍ଧୁ ,ବଞ୍ଚାଇ ପାରିଲିନି ତୁମ ଶାବକ"।

ଏ କଂକ୍ରିଟ ମଣିଷବା କାହୁଁ ବୁଝିବ

ତୁମ ଆମ ଜୀବନର ମାନ,

ସଡକ ପ୍ରଶସ୍ତି ଆଳରେ ଦେଖୁନ-

"ଉଜାଡିଲା ତୁମ ସଂସାର,ନେଇଗଲା ମୋ ପ୍ରାଣ"

ସ୍ତବ୍ଧନିଶ୍ଚଳ ପକ୍ଷୀଟି ବସିଗଲା

ସେହିଠାରେ କିଛି କ୍ଷଣ,

ପରେ ଭଙ୍ଗା ଅଣ୍ଡାକୁ ଖୁମ୍ପି

ଖୋଜି ଚାଲିଥିଲା ଜୀବନର ସନ୍ଧାନ।

ନିବେଦିତା ମିଶ୍ର