ଆ ରେ ସିମ୍ପାଞ୍ଜି

ସୋନି ସୁନ୍ଦରୀଟା ସତ ସିଂପାଞ୍ଜି କି

ଆଖିରେ ପାଖରେ ଦେଖି

ହସ ପାଖୁଡାକୁ ଦେଇଛି ମେଲେଇ

ମନ ତା ଯାଇଛି ଲାଖି ।

ଇତିହାସ ବହି ପୃଷ୍ଠାରେ ସେ ଚିତ୍ର

ଆଜି ତା ଆଗରେ ଠିଆ

ସତେ କି ଭାଗ୍ୟ ମୋ ନୟନ ଦେଖିଲା

ଥରି ଉଠିଲା ତା ହିଆ ।

ତା ଶରୀର ସାଥେ ନିଜ ଶରୀରକୁ

ଦେଉଛି ଯେବେ ମିଳାଇ

ସମାନତା ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟେ ବଖାଣେ

ସତେ ତୁ ମୋ ଜାତି ଭାଇ ।

କେବଳ ପାର୍ଥକ୍ୟ ତୁ ଅଟୁ ଆଦିମ

ରୂପ ରଙ୍ଗ କାନ୍ତି ଭିନ୍ନ

ବାଃ କି ସଭ୍ୟତା ବିଜ୍ଞାନ କରିଛୁ

ମୋତେ ଉନ୍ନତ ଅଭିନ୍ନ ।

ତୁ ଥିଲୁ ସ୍ୱାଧୀନ ବଣ ଥିଲା ମିତ

ଡାଳରୁ ଡାଳକୁ ଡେଇଁ

ସବୁଜ ସୁଷମା ମଧ୍ୟେ ଖେଳୁଥିଲୁ

ସୁଖ ସରଗକୁ ଛୁଇଁ ।

ମୁଁ ସିନା ଦିଶୁଛି ସୁନ୍ଦର ଉନ୍ନତ

ଘର ମୋର ଇଟା କାନ୍ଥ

କୃତ୍ରିମ ପବନେ ଅଣନିଃଶ୍ବାସୀ ମୁଁ

କେବେ ବା ସାଜୁଛି ସନ୍ଥ ।

ନ ଥିଲା ପୋଷାକ ତୋ ଦେହରେ କେବେ

ଜଙ୍ଗଲ ଥିଲା ପୋଷକ

ସହରେ ନଗରେ ଦୂଷିତ ଖାଦ୍ୟରେ

କିଣୁଛି ମୁଁ ରୋଗ ଶୋକ ।

ସରଳ ନିରୀହ ଥିଲୁ ତୁ ଅଜ୍ଞାନ

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ଜ୍ଞାନୀ ପଣ୍ଡିତ

ସ୍ୱାର୍ଥପର ଅବିବେକୀ ମୋର ରକ୍ତ

ଶୁନ୍ୟ ମୋ ପ୍ରକୃତ ମିତ ।

କହିବି ମୋ କଥା ଶୁଣିବୁ ତୁ ସାଙ୍ଗ

ତୋ କଥା କାହା ବଖାଣି

ସବୁକୁ ମିଶାଇ ସଭିଙ୍କୁ ହସାଇ

ରଚିବା ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ।

ଆ'ରେ ସିମ୍ପାଞ୍ଜି ଶିଖାଇବୁ ମୋତେ

ସେଦିନର ଭଲ କଥା

ମୁଁ ତୋତେ କହିବି ମୋ ଉପର ହସ

ଭିତରର ଦୁଃଖ କଥା ।