ବେଳୁ ହିଁ ବିଚାର

  

ଆଦ୍ୟ ଗୁରୁ ମାତା   ଦ୍ୱିତୀୟ ରେ ପିତା 

    ତୃତୀୟ ରେ ଜ୍ଞାନ ଗୁରୁ ।

ତାଙ୍କରି ପ୍ରେରଣା    ନୈତିକର ବାର୍ତ୍ତା 

    ନେଇ ଜୀବନ ଉତାରୁ । 

 ଗର୍ଭରୁ ସଞ୍ଚାର    କରନ୍ତି ବିଚାର 

    ଭୁଲୋକେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସାଇଁ ।

କିଭଳି କାହାକୁ    ଆଲୋକେ ବିଳକୁ 

    ଆଲୋକିବେ ବ୍ରହ୍ମ ଦେଇ ।

ସେହି ମାତା ଗର୍ଭେ    କରନ୍ତି ସଞ୍ଚାର 

    ପ୍ରେରଣା ପାଇବା ପାଇଁ 

ପିତା ଅସ୍ତି-ମଜା     ଦେଇ ନୈତିକତା 

    ଦେଖାନ୍ତି ଆଲୋକ ନେଇ ।

ଶଶୀ କଳା ପ୍ରାୟେ   ବଢ଼େ ଦିନୁ ଦିନ 

     ସୁଗୁଣେ ଗୁଣ ମହକ 

ଯେପରି ତୁଳସୀ    ଦୁଇ ପତ୍ରୁ ବାସି 

    ବାସରେ କରେ ଚହଟ ।

ବିଛୁଆତି ପ୍ରାୟେ    ଦୁର୍ଜନ ଦୁର୍ଗୁଣେ 

    ଆର୍ତ୍ତ କରେ ପରିପାଟି 

ସର୍ବ ଜନେ କଷ୍ଟ    ଦେଇ ଥାଏ ଦୁଷ୍ଟ 

    ନଦିଏ କାହାକୁ ଶାନ୍ତି ।

ସର୍ବ ଜନ ହିତେ   ସୁଗୁଣେ ମହତେ 

   ମାତା କୋଳ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ 

ଦୁର୍ଜନ ଜନ୍ମିଲେ    ମାତା କୋଳ କାନ୍ଦେ

    ଲୁଚାଇ ତାର ନୟନ ।

ନୟନ ଲୋତକ   ଚିବୁକେ ମିଳାଇ 

   ମାଆ ଯେବେ କାନ୍ଦୁଥାଏ 

ଜୀବନ ଦୁର୍ବିଶ    କରେ ଦୁଷ୍ଟ ଜନ 

    ଭବିଷ୍ୟ ଅନ୍ଧାର ହୁଏ ।

ଗୁଣଗ୍ରାହୀ ଠାରୁ   ଗୁଣମାନ ମିଳେ 

    ପ୍ରେରଣା କରୁଣା ନୀତି 

ସଦାଚାର ତାର   ପାଥେୟ ଆମ୍ଭର 

    ମନେ ରଖ ଜନ ଶ୍ରୁତି ।