ତପ୍ତପାଣି

ଏହି ତ ବଞ୍ଚି ଏବେ ବି ଅଛି

ଏହି ସେ ତପ୍ତପାଣି

ତାହାର ଧୃତି ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି

ରହିଛି ଗାର ଟାଣି ।

ତାତିଲା ଭାରି ଥିଲା ତା ବାରି

ଫୁଟନ୍ତେ ଅବିରତ

କମିଛି ତାପ ଭୂଇଁର ଚାପ

ଏକଥା ଏବେ ସତ ।

ଦିନେ ଏ ବେଳେ ବନ୍ଧୁଙ୍କ ମେଳେ

ଚଢାଣି ଚଢ଼ି ଚଢ଼ି

ଅଟକି ମୋଡେ ବିରାମ ଲୋଡେ

ରୋମାଞ୍ଚ ଯାଏ ବଢ଼ି ।

ଛୁଇଁ କି ଥାନ୍ତି ସେ ପାଣି ତାତି

ବହୁଥିଲା ବି ଖର

ପାଶକୁ ଯାଇ ବୁଡିବା ପାଇଁ

ମନରେ ଥିଲା ଡର ।

ପାହାଡ଼ ଚୂଳେ ଦିଶଇ ପୁଳେ

ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ପକ୍ଷୀ

ବସତି ପାରେ ଝରଣା ଧାରେ

ତୁମେ ବି ଥିଲ ସଖୀ ।

ନଥିଲା ଚିହ୍ନା ଠିକଣା ବିନା

ସାମାନ୍ୟ ପରିଚୟ

ମୁରୁକି ହସି ଗଲ ଯେ ଖସି

ଅଜଣା ଥିଲା ଭୟ ।

ଗଡାଣି ଶେଷେ ସୁନେଲି ଦେଶେ

ଥିଲା ସୋରିଷ କ୍ଷେତ

କୁରଙ୍ଗ ମେଳି ରମଣେ ଖେଳି

ବୁହାଉ ଥିଲେ ରେତ ।

ଥରିଲା ପାଦେ କି ପରମାଦେ

ଗୋପନ ପଲ୍ଲୀ ପୁରେ

ଫେରାଇ ଆଖି ମାଠିଆ ଜାକି

ପଳେଇ ଗଲ ଦୂରେ ।

ସେଦିନ ତାତି ଆଜି ଏ ଛାତି

ତଳେ ଗୋ ସିନା ନାହିଁ

ନିର୍ଝର ଘାଟେ ପୁରୁଣା ବାଟେ

ଏବେ ବି ଅଛି ଚାହିଁ ।

ତୁମରି ଠାରେ ପାଇ କି ପାରେ

ନିଜକୁ ଆଉ ଫେରି

ପାଇଲା ଚିଜେ ହରାଇ ନିଜେ

କରି ତ ଦେଲି ଡେରି ।

ଆଜି ସେଠାବେ ପହଞ୍ଚି ଭାବେ

ଝୁରଇ କେତେ ପୁଣି

ଏତେ ବି ବୁଲି ପାରୁନି ଭୁଲି

ହେଉଛି ଖାଲି ଗୁଣି ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା