ଅଧରାତିରେ ସକାଳ

ଗଜାନନ ମିଶ୍ର

କମିବାକୁ ନାହିଁ ରାତି,

ଗଭୀରରୁ ଗଭୀରତର

ସକାଳ କି ବହୁ ଦୂର ।

କିନ୍ତୁ ଥିଲେ କବିତା ପାଖରେ,

ନିଶାର୍ଦ୍ଧରେ ଓହ୍ଲାଏ ସକାଳ ।

ଈର୍ଷା କରନା ପ୍ରିୟେ,

ଉଠିଆସ ହାତ ଧରି ମୋର,

ପାଖରେ ମୁଁ ସର୍ବଦା ତୁମର ।

ରୁହ ସତର୍କ

ସମୟ-ଦି’ ଧାରିଆ ରେଜର୍ ।

ହସିଦିଅ ଥରେ ପ୍ରିୟେ,

କୋମଲ ମଧୁର

ବିନାଶ ହେଉ ସବୁ ଦୁଃଖ ।

ସବୁ ମୁକ୍ତ ଏଠି

ପ୍ରେମରେ, ବନ୍ଧୁତ୍ଵରେ ।

ଗୋଟେ ତ ଜୀବନ ପ୍ରିୟେ,

ଗୋଟେ ତ ପବନ,

ଗୋଟେ ହିଁ ସ୍ଵପ୍ନ

ପ୍ରେମକୁ ଅକୁଳାନ ।

ନାଇଁ ଭୟ,

କାରଣ ନାଇଁ ଭୟର ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ପୂର୍ବ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ପ୍ରିୟେ,

ସଦା ନୂଆ ନୂଆ

ପ୍ରତୀଟି ସମୟ ସ୍ରୋତ ।

ଜୀବନ ବିସ୍ତାରିତ,

ଆଉ ବାଟ ବହୁତ ।

ଆମ ଦେହ ପଞ୍ଜୁରି,

ଆମ ସ୍ଵପ୍ନ- ଫୁଆର ପ୍ରିୟେ,

ଉଠି ଆସ, ବନ୍ଦୀ ଆମେ

ପ୍ରେମରେ ଏଠି ଚିରକାଳ ।

ମାଟି ଆମର ପାଦ,

ଆକାଶ ମୁଣ୍ଡ, ନିଆଁ- ଦେହ ଆମର ।

ପବନକୁ ପାଥେୟ କରି

ଯିବା ବହୁ ଦୂର ।

ରାତି କାହିଁ ?

ରଙ୍ଗୀନ୍ ଆଲୁଅ ତ

ବିଛାଡି ହୋଇଛି ସର୍ବତ୍ର ।

ଆମରି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଠିଆ ଆମ ପାଖେ

ଦେଖିବା ହୁଅ ।