ହେ ମାନବ,ରୁକ୍ଷ ଅଶ୍ଵଥାମା

ରୁଧିର ମୋ' ବିକଳାଙ୍ଗ

ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ ବଳାତ୍କାରୀ

ଘର୍ମ ର ଚିତ୍କାର ।

ହେ ଦାନବ,ଧରଣୀର

ବକ୍ଷ ବିଦ୍ଧ କରିବାରେ

ତୁମେ ଧୁରନ୍ଧର ।

ମାନବ କୁହ ନିଜକୁ

କାହିଁ ସେଇ ମାନବୀୟ

ସଂକ୍ଷିପ୍ତ ସୁଷମା !

ବର୍ବର,ଉର୍ବର ନୁହେଁ

ଚିନ୍ତା, ଚେତନା,ଚରିତ୍ର

ରୁକ୍ଷ ଅଶ୍ୱଥାମା ।

ମଣିଷ କୁହ ନିଜକୁ

କୁତ୍ସିତ,ଦୁର୍ବାର ତୁମ

ବିଭତ୍ସ ବାସନା ।

ଦାନବ ଦୁନ୍ଧୁଭି ବାଜେ

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ଘୃଣ୍ୟ ରଙ୍ଗେ

କୁତ୍ସିତ କାମନା ।

ନୟନେ ନୟନେ ମଗ୍ନ

କଟାକ୍ଷ କାଳ ବୈଶାଖୀ

ଜଲ୍ହାଦ ଜଞ୍ଜିର ।

ଅନ୍ୟର ରକ୍ତ ଶୋଷଣ

ତିଳ ତିଳ ଅଗ୍ନିଦାହ

ଲକ୍ଷ୍ୟ ତୁମ କ୍ରୁର ।

ପଙ୍କିଳ ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଙ୍ଗଣ

ଉତକ୍ଷିପ୍ତ ବିଷ ଉଦ୍ଗାରେ

ତୁହାଇ ତୁହାଇ ।

ସ୍ୱାର୍ଥ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ସାଥେ

ତୀକ୍ଷଣ ଆଘାତେ ସଂଘାତେ

ସପ୍ତଫେଣୀ ହୋଇ ।

ଲକ୍ଷ୍ୟ ନୁହେଁ ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କର

ମଣିଷେ ସଜେଇବାକୁ

ଜଲ୍ହାଦ ଜର୍ଜର ।

ଅନୁପମ ରୂପ କାନ୍ତି

ସତ୍ୟ,ସ୍ନେହ,ପ୍ରୀତି,ଶାନ୍ତି

ସୁପ୍ରାପ୍ୟ ତୁମର ।

ହେ ବନ୍ଧୁ,ବରେଣ୍ୟ ତୁମେ

ଏଇ ସୃଷ୍ଟି,ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଧାମେ

ସୃଷ୍ଟିରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠତ୍ୱ ।

ଭୁଲି ହିଂସା,ଅହଂଭାବ

ପ୍ରଲୋଭନ,ଛଳ,ଗର୍ବ

ସମ୍ପାଦ ମହତ୍ତ୍ୱ ।

ନାସ୍ତିତ୍ୱ, ନକାରାତ୍ମକ

ଭାବରେ ଅପରିପକ୍ୱ

ତେଜ ହିଂସ୍ର ପଣ ।

ସେଇ ହିଁ ପ୍ରଧାନ ଲକ୍ଷ୍ୟ

ମିଳିବ ଜୀବନେ ମୋକ୍ଷ

ପୁଣ୍ୟ ପରିତ୍ରାଣ ।