ସନ୍ଧ୍ୟା ଦୀପ

ସେ ତ ଚିରନ୍ତନୀ ବିଶ୍ବାସଟିଏ

ଜଳୁଥାଏ ଘର ଅଗଣାରେ

ବିତରି ଦେଇ ଆଲୋକ ଧାରେ ,

ଏଇ ସେଇ ବୈକୁଣ୍ଠ ଯେଉଁଠି ବନ୍ଧା

ସଂପର୍କର ଡୋରଟିଏ

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମର ଅମୀୟ ଝରେ

ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ....ସେ ତ ପ୍ରଜ୍ଞାର

ତୀବ୍ର ଆଲୋକବର୍ତ୍ତିକାଟିଏ

ଜଳୁଥାଏ ଧ୍ୟାନରତ ଋଷିଟି ଭଳି,

ବିବେକବୋଧରେ ଯହିଁ ମନ ଫେରେ

ଅଜ୍ଞତାର ଅନ୍ଧାର ଭିତରୁ ଜ୍ଞାନାଲୋକ

ଉଠୁଥାଏ ଜଳି ।

ଆସୁ ରାତି ଆସୁ ଅବା ଅମାର ଅନ୍ଧାର

ସନ୍ଧ୍ୟାଦୀପ ଧୈର୍ଯ୍ୟଶୀଳା ମାଆଟିଏ ସାଜି

ଜଳୁଥାଏ ଅଭୟ ମୁଦ୍ରାରେ

ଯେମିତି ସହିଯାଏ ମାଆ ଦୁଃଖକଷ୍ଟ

ଏକା ପାଟିବୁଜି ।