ମମତାର ଉଷ୍ମତା

ଦୁନିଆ ତ ମୁହଁ ମୋଡିନେଲା,

ରାତି ଅନ୍ଧାରରେ କେହି ଦେଖିଲାନି

ଦୂଧମୁହାଁ ଶିଶୁ

ମାଘମାସ ବାଘପରି ଶୀତରେ

ମାଆକୋଳେ ମୁହଁ ଗୁଜିଦେଲା ।

ଜହ୍ନ ବି ଲୁଚିଗଲା

ହାଡଭଙ୍ଗା ଶୀତ ରଜନୀରେ

ଆକାଶରେ ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ତାରା

ଅସହାୟେ ଦେଖୁଥିଲେ,

ଦୋକାନ ବାରଣ୍ଡାରେ

ମାଆକୋଳେ ଦୁଇମାସ ଶିଶୁ

ନିରବରେ ଶିଶିରର ଲୁହ ଢାଳିଦେଲେ ।

ଡରନାହିଁ ଧନମଣି ମୋର,

ନଥିଲେ ନଥାଉ ପଛେ ଆମପାଖେ

ଛିଣ୍ଡା କନ୍ଥଡା ଅବା ଗରମ କମ୍ବଳ,

ମାଆପାଖେ ଦେହଢାଙ୍କିବାକୁ ଖାଲି

ସାତସିଆଁ ଲୁଗା,

ଦେହତ ଢାଙ୍କୁନି ସେଥିରେ

ସେଇ ଆମ ସର୍ବସ୍ୱ ସମ୍ବଳ ।

ହେଲେ ଡରନାହିଁ ଧନ,

ମାଆ ପାଖେ ଅଛି ତୋର

ମମତାର ଉଷୁମୁ ଚାଦର,

ମାଆକୋଳ ମୋ ବାହୁ ବନ୍ଧନ

ସକଳ ଉଷ୍ମତାର ଗନ୍ତାଘର

ଛିଣ୍ଡା ପଣତ ମାଆର ।

ମନେରଖ ଧନ, ସବୁ ରାତିର ଅନ୍ତେ

ଉଜ୍ୱଳ ସକାଳ ଆସେ,

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଇଁବ ପୁଣି

ଭରିଦେବ ଉଷ୍ମତାରେ ତାର

ଦିବସର ଉଷୁମ ପ୍ରକାଶେ ।

***$***

ବିନୟ ମହାପାତ୍ର

ପଟିଆ, ଭୂବନେଶ୍ୱର