ବେଉଷଣ

ପ୍ରମୋଦ ପ୍ରଧାନ

ଧରଣୀ ଛାତିରେ

ଦେଖ ଶ୍ରାବଣ ଭାସିଲା,

ଘନେଇ ଆସିଲା ଆକାଶ ଛାତିରେ

ଘଡ଼ଘଡ଼ି – ବିଜୁଳିର ତାନେ ତାନେ

ବତାସ –ମେଘ,

ଆଖି ପିଛୁଳାକେ

ସାଇଁ ସାଇଁ ବରଷି ଗଲା l

ସୁନାର ଫସଲ କାଦୁଆ ମାଟିରେ

ମାଗିଲା ବେଉଷଣ ....

କାଳିଆ-କାସରା ବଳଦ ଦୁହିଁଙ୍କୁ

ମଇ- ଲଙ୍ଗଳରେ ଯୋଚି

ଚଷାପୁଅ ହାତେ ଧରିଲା ପାଞ୍ଚଣ l

ବର୍ଷା –ବାଦଲ ଆକାକାର ହେଲେ

ଚାଷୀର ଓଠରେ ଫୁଟେ

ଅମୃତର ଫୁଲ .....ସାରା ଦୁନିଆର ଭୋକକୁ ମେଣ୍ଟେଇ

ମରେ ନିଜେ ସେ ଶୋଷରେ,

କିଏ ଦେବ କୁହ ତା’ର ତୃଷାର ମୂଲ୍ୟ ?

ବରଷା ଭୂଇଁରେ ବେଉଷଣ କାଳେ

ଚାଷୀର କେତେ ଯେ କଷଣ

ଜମା ନ କହିବା ଭଲ,

ମାଟିର ସନ୍ତାନ ସେଇ ତ ଏକା

ମାଟିରେ ଧାଉଁଛି, ମାଟିକୁ ଚାହୁଁଛି

ମାଟିରେ ନଇଁକି

ମାଟିକୁ କରୁଛି ଗେଲ l