ଲୋ ବୋଉ

ବୋଉ ଲୋ ତୁ ଏତେ ସ୍ନେହମୟୀ କେମିତି ହେଲୁ, 

ଆମର ସବୁ ଦୁଃଖ ପାସୋରି ନେଲୁ ।

ଦୁଃଖ ଯାତନାରେ ନିଜେ ପେଷି ହେଇ ମଧ୍ୟ 

ଉଁ କି ଚୁଁ କେବେ ନ କହିଲୁ !

ବୋଉ ଲୋ ତୁ ଏତେ ମମତାମୟୀ କେମିତି ହେଲୁ,

ଆମ ସୁଖ ପାଇଁ ଭୋଳା ବାବା ପାଖେ ନିଇତି ଶରଣ ପଶିଲୁ ।

ସୁଖର ଭାଗୀଦାର ହେଇ ଦୁଃଖ ସବୁ ନିଜେ ରଖିନେଲୁ, 

ନିଜ ଦେହ ଯତ୍ନ କରିବା ଭୁଲି ଯାଇ ଆମ ପାଇଁ ଖୁସି ବାଣ୍ଟିଲୁ ।

ପନିକିରେ ହାତ କାଟି ରକ୍ତ ବାହାରିଲେ ମଧ୍ୟ 

ଆମକୁ ନାନା ପ୍ରକାର କରି ପରଷିଲୁ ।

ନିଜେ ଚିରା ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଲୁ ପଛକେ 

ଆମ ପାଇଁ ନୂଆ ଡ୍ରେସ କିଣିଆଣିଲୁ ।

ନିଜ ସୁଖ ଛାଡି ଆମ ପାଇଁ ଚିନ୍ତା କଲୁ ,

ଶେଯରୁ ଉଠିବାଠୁ ନେଇ ରାତି ଶୋଇବା ଯାଏଁ

ଆମ ଚିନ୍ତାରେ ନିତି ଘାରି ହେଲୁ ।

ବୋଉ ଲୋ ସବୁବେଳେ ଆମ ପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଲୁ,

ନିଜ କଥା କେବେ ତୁ ଭାବିଲୁ?

ବୋଉ ଲୋ ତୁ ଏତେ ମମତାମୟୀ କେମିତି ହେଲୁ,

ତୁ ଏତେ ମମତାମୟୀ କେମିତି ହେଲୁ ।