ଜହ୍ନ

ଜହ୍ନ ତୁମର ପୁରୁଣା ଚାଲିଟା

ଲାଗୁନି ଭଲ

ଜ୍ଯୋତ୍ସ୍ନାର ସରୁ ପଞ୍ଜାବୀ ଟିକେ

ଆଡେଇ ଚାଲ

ଦେଖୁନ କି ତୁମ ଧଳା ଚାଦରର

କାନି ଛୁଇଁଲାଣି ନିଆଁର ଝୁଲ !

ବିପ୍ଳବ ଏଠି ଟେକିଛି ହାତ

ଜଠରାଗ୍ନିକୁ ନମିଳେ ଭାତ

ଜୀବନ ଯେଉଁଠି ପାଉନି କୂଳ

ଅଥଳ ଥଳ

ଜହ୍ନ ! ସେଇଠି ତୁମେ ଖୋଜୁଅଛ

କିଶୋରୀ ଛାତି ଓ କଅଁଳ ଗାଲ

କଷି ମାଂସର କଷୁଛ ମୂଲ !

ରୀତିଯୁଗୀୟ ସେ ରତି‐ଲଳନାର

ବକ୍ଷତଳେ

କେତେ କାଳ ଆଉ ଆଶ୍ରୟ ନେବ

ସ୍ବପ୍ନ‐ବିଳାସୀ ତନ୍ଦ୍ରାଭରେ ?

କାମନା ନିଆଁରେ ଜଳାଅନି ଆଉ

ଜଳନି ନିଜେ

ମଣିଷ ତୁମଠୁ ଜୀବନର ନୂଆ

ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜେ

ଫେରାଅ ମୁହଁ

ପାରୁଛ ଯଦି ବା ବୃତ୍ତରୁ ବାହାରି

ବକ୍ର ହୁଅ !